çok çakal tiptir efendim bu. kendisinin eminönü nden alınmış çin malı bisikleti vardır, arkadaşının ise 481 gazete kuponuna alınmış bianhchi si. zaten bisiklet yarışında geride kaldığı düşüncesi kıskançlığını körüklerken birde süs klasmanında arkadaşından geriye düşmüştür bu velet. dayanamaz, rüyalarına girer her gece. dayanamaz lan artık anlayın, söyler anasına babasına. alamayız derler, susmaz ki. güzelce bir tokat yer anca kendine gelir. mecbur atılır arkadaşının bisikletinin tekerine, savaş alanında bırakılan düşman ganimetlerini hibe edercesine, kaydırağın üstünde yapılan taso kapışındaki ve hatta gelin arabasından zarf kapmaya çalışan çocuk gibi, allah ne verdiyse götürür arkadaşının bisikletinden. kendi bisikletine taktığında artık dünyalar onundur. zafer kazanmış onurlu bir savaşçı gibi uzaklardan bisikletini süzer. arkadaşı ''lan bunlar benim değil mi?'' dediğinde sanki daha dün parasını verip satın almış gibi savunur. işin kötüsü çocuk yaşta iğrenç bir kıskançlık duygusuyla tanışmış, duygularını dizginleyebilmek için hırsızlık yapmış ve en kötüsüde arkadaşına söylediği yalana kendiside inanmıştır. demekki ne yapıyoruz? çocuklara bisiklet almıyoruz. hem yollar tehlikelerle dolu, araba falan çarpar.
