arkadaştan sevgili olmaz da hiç tanımadığın birinden mi olur. tabiki arkadaştan sevgili olur ama bu demek değildir ki karşı cinsler arkadaş olamaz.karşı cinsler çok güzel arkadaşlıklar kurabilirler, sevgili de olabilirler hatta ayrılsalar bile arkadaşlığa devam edebilirler.tamamen kişilikle alakalı bir durumdur.
şiddetle savunduğum önermedir. o iş sevgiliye dönecekse baştan dönmelidir, arkadaş olarak başlarsan, (bkz: seni arkadaş olarak görüyorum) gibi bir yaklaşım olabilir.
Olur neden olmasın diyebilecğimiz bir durumdur.hatta daha iyi sevgili olunur ki birbirinizi zaten tanıyosunuz,keşfetmek için daha degişik şeyler denelinebilesi.
sevgili ile sadece ten zevki yaşamıyor arkadaş olabiliyorsan, dost olup uzun sohbetler edebiliyorsan, içini döküp ağlayabiliyorsan sevgili ile tadından yenmez bir sevda yaşama şansını yakalamış olursun.
herşeyini bildiğin, hayatında kimi nasıl konumlandırıyor, neye ne tepki veriyor, içi dışı nedir diye düşünmediğin, söylediği lafın altını kazımak zorunda olmadığın ilişki halidir. bilirsin seni seviyorumu hangi tınıda söylerse asıl, hangi tınıda tınlamaz olduğunu, bilirsin pazar günleri maç keyfi yapmayı sevdiği için dışarı çıkmak istemediğini, arkadaşlarıyla vakit geçirmekten nasıl keyif aldığını ve aşktan ne anladığını. sarılırsın, koklarsın, aşık olur, gözlerinde kaybolursun, gecenin bir yarısı geyik yapar kahkahalarla eğlenirsin, yalan dolan yoktur. o seni bilir sen onu ve işin aslında astarında öze saygı vardır, içten içe duyulan hayranlığın kabarması belki ama en çok işte bu denilen insandır. tek sakıncası en güzel birgün ayrı düşerse yollar sadece aşkı değil, canı kaybetmek, beraberinde tüm yaşananları ve ortak değerleri kaybetmektir. en güzel haliyle korumak gerekir, sıradan bir ilişki olma özelliğini en başından yitirmiştir.
bir arkadaşım anlatıyor;
"birader kız bana ev arkadaşını ayarlayacaktı. gece içti, içti kendisi sarkmaya başladı."
"hssktr! eee?"
"işte ben diğer kızı beğenmiştim ama arkadaş olunca kıramadım..."
"hönk aq yuh aq... eee?"
"arkadaş dediğinin birbirinin bokunu yermiş..."
"yeter birader yeter!"*
bazı şeylerin kabullenilmesi durumunda geçerliliğini yitireceğine emin olabilirsiniz.
neyin? tabii ki arkadaş- sevgili-arkadaş paradoksunun.
yok öyle birşey.
hangi erkek bir kızla sadece kişilik özelliklerinden dolayı bir arada olmak ister ki? yada hangi kız sadece iyi birisi olduğu için bir erkekle arkadaşlık yapar?
bilin yada bilmeyin işin içinde çekicilik yoksa yürümez o iş. olay sadece kişinin durumu farketmesine kadar belirsizliğini korur ve sonra oturur taşlar yerine.
ha, ilişki yürür yada yürümez o ayrı ama arkadaşlığın içinde bal gibi de sevgili olma dürtüsü vardır.
tecrübeyle sabittir. **
olmaz hacı, yemin billah olmaz. oldu sanırsın yine olmaz. neden mi olmaz? çünkü şöyle bir yanlış algı vardır insanda, " sevgili arkadaşlıktan ötedir" yanlış algısıdır bu. halbuki ikisi elma ile armut gibidir, kıyaslanamaz. biber mi daha acı limon mu daha ekşi gibi bir soru sormaktır bu ikisini karşılaştırmak. işin kötüsü ise arkadaşınız sevgiliniz olduysa artık sizin her şeyinizi anlayan o insan gider çünkü insan sadece ve sadece arkadaşına her şeyini anlatır, sevgilisine değil. arkadaşla sevgili olmak aç gözlü olmaktır aslında. en nihayetinde dimyata pirince giden evdeki bulgurdan da olur. geri dönebilmek arkadaşlığa maharet ister. ne dostluklar gördüm aşk yüzünden bitti, o insanlar birbirlerine demediklerini bırakmadı. işte böyle de sıçtılar o kıyamadıkları arkadaşlarının ağzına. aşk dedikleri şeyin bencilliğine, sahip olamamanın öfkesine kapıldılar. arkadaşlığın onlara yetmeyeceğini düşündüler ama yeterdi aslında. artardı bile hatta. dediğim gibi maharet yeniden arkadaş olabilmekte. ona sevgilim diyemeyeceğiniz zaman geldiğin de kalbinin kırmadan hoşçakal deyip ve içini ısıtabilecek şekilde merhaba diyebilmekte yeniden. belki içinizde bir şeyler kalır ama arkadaşlık hissiyatınız üstün geldiğinde anlarsınız doğru olanı yaptığınız zaman.
