çocukluğumun 15 yılının geçtiği ankara nın sincan ilçesine gittim geçenlerde..
o güzel yılların geçtiği o güzel ilçeye gittim. sokakları hala aynı.. insanları biraz yabancılaşmış, hayat yabancılaşmış bir kere insanlar da ayak uydurmuşlar hayata..
hala doğan görünümlü şahinler sokaklarda. ve kendini dışarı olabildiğine vuran insan yapısı fışkırıyor camlardan. sayıları belki biraz azalmış ama olsun..
banliyö ile gittim sincan a.. yıllar sonra değişmiş banliyöler ama hala biletçiden kaçmaya çalışan çocuklar var. ve aklıma dersane arkadaşım burakla biletçiden kaçtığımız günler geliyor, yaşlanıyor gözler..
keşke biraz daha uzun sürseydi çocukluk diye esef ediyorum hayata. sabah kendisini uyandıran annesine "5 dakika daha nolur anne" der gibi isteseydim bunu hayattan. 5 sene daha deseydim. belki ağlardım ve kabul ederdi acırdı bana..
artık çok geç ve geç olduğunu anladığınızda sadece hüzün kalıyor insanda. sadece hüzüm işliyor tüm damarlara, kan oksijen taşımayı bırakıyor, hüzün taşıyor hücrelere ve insan hüzünle doluyor iliklerine kadar..
çocukluğumun geçtiği sokağa ilerliyorum. ayaklarımın titriyor adeta.. acaba kim var kim yok diye düşünüyorum.
ne feyzo kalmış ne osman kalmış yerinde. yılların geçtiği, kumlara atlandığı, sokaklarında topların yuvarlandığı
sayısız misketlerin kovalandığı yerdeyim..
biraz sonra salına salına yürüyen dev adamı görüyorum.. ayhan abi.. koşuyorum, istemsiz..
atlıyorum üstüne...
ayhan abi: oooo sen buralara gelir miydin? callofcu: geldiim işte abii. ayhan abi: hoşgeldin kardeşim.. hangi rüzgar attı.. callofcu: kendimi saldım rüzgara burada buldum sonra.. ayhan abi: hay yaşa kardeşim. gel bize gidelim.. callofcu: abi şu duvarda otursak, hava güzel eski kıslar gibi değil.. ayhan abi: sen otur ben çay kapıp geliyorum.. callofcu: tamam abi, bekliyorum...
bu duvarın üstünde bir çocukluk yaşadı.. bu duvarın üstünde ne hayaller vardı adı konulmamış.. feyzo, samet, emre abi, osman, yusuf, itçi gökhan ve adını hatırlayamadıklarım..
ilkokul 7. sınıftayım. özel okul sınavına girdim. kim aldı sınava beni bilmiyorum.. sınavda nasıl 1. oldum ve 7 senelik arkadaşlarımı bıraktım.. hala pişmanım o sınava girdiğime..
arkadaşım bekir.. 8. sınıf başlamadan bir gün önce mesaj atıyorum babamın telefonundan:
"yarın yokum.."
gelen mesaj "okul çıkışı uğrarım yanına.."
giden mesaj "uğrama bekir, başka okula yazıldım ben.."
gelen mesaj "şaka yapıyon la de mi?"
giden mesaj "şaka değil keşke şaka olsa olum."
gelen mesaj "yarın sabah evin ordayım.."
giden mesaj "tamam görüşürüz."
nasıl ağladım sabahlara kadar.. sonra uyuyakalmışım. bir ıslıkla uyandım sabah. hala kulaklarımda o ıslık acı mı acı yankılanır durur. bekir in iki şerçe parmağını kullanarak beni evden çağırdığı ıslıktı bu. balkona koştum. bekir her zamanki gibi sokak lambasına sırtını dayamış beni bekliyor..
gözlerimle anlattım durumu, gözleriyle anladı beni.. boynunu büktü, sırtını dönüp giderken gözyaşlarını siliyordu..
biraz sonra ayhan abi geldi, elinde tepsi vardı. küçük bakır çaydanlığı ve 2 ince belli bardak.. açık koydu çayımı, hala unutmamış. 2 de şeker atıyordu ki şeker atmıyorum artık dedim. bir şey demedi..
callofcu: ee anlat abi haberler sende.. ayhan abi: ne anlatayım be kardeşim. callofcu: kardeşin nasıl? ayhan abi:ne olsun iyi. eczanenin birinde çalışıyor. callofcu:sen nasılsın abi, işe girdin mi? ayhan abi:girdim ama dikiş tutturamadık ki. callofcu: olsun abi, yakın zamanda bulursun inşallah. ayhan abi:inşallah kardeşim. callofcu: osman ne alemde, sonra samet nerde? ayhan abi:osman mı, osman iyi ya.. akademiye girdi. polis olacak 2 seneye.. callofcu: ya samet ne yapıyor..
ayhan abi sustu.. başı öne düştü. samet i hatırlamaya çalıştım. mahallenin en temiz yüzlü, saçlarını hep limonla diken, çok iyi top oynayamasa da hızlı olduğu için takıma aldığımız, saklambaç oyununda sürekli beraber tırın arkasına çıktığımız arkadaşımdı. çok iyi çocuktu. ben ilkokuldan sonra fen lisesine gitmiştim, o hemen bizim sokaktaki meslek liseye gitmişti. yollar ayrılıyor bir yerden sonra birleştiremiyorsun ki..
meslek lisesi... kocaman toprak sahası için gittiğimiz, mavi önlüklü abilerin saha kenarında sigara içtiği yerdi..
callofcu: abi söylesene noldu samet e.. ayhan abi: geçenlerde toprağa verdik samet i..
gözlerim doldu.. ayhan abi, yakınlardaki bir evde ölü bulunduğunu söyledi. uyuşturucu madde ile alakalıymış. bağımlı olmuş ve belki torbacı olmuş.. sonra da öldürmüşler samet i..
meslek lisesi... kocaman toprak sahası için gittiğimiz, mavi önlüklü abilerin saha kenarında sigara içtiği yerdi..
sadece böyle bir yer değilmiş meslek lisesi. biz top oynarken diğer tarafta uyuşturucu çekenlerin ve mal satanların yeriymiş meslek lisesi. samet in hiç mi suçu yok diyorsanız bana. 10 yıllık arkadaşımdı rahmetli ve tanıdığım en temiz insandı belki..
içine sıçtığımın devletinin denetimi mi? buralara hiç uğramamış ki..
kendime gelemedim bir saat boyunca. o hayat dolu çocuk ölmüş öyle mi? inanmadım ayhan abiye. yalan söylüyorsun dedim kendime inanmadan..
keşke hayat geçmiş günlerde oynadığımız oyunlarımız gibi olsaydı samet.. şakası olsaydı hayatın..
toprağın bol, mekanın cennet olsun kardeşim..
________________________________________________________________________________________________________ tanım: eğitim sisteminin sikip attığı arkadaşlıklardır. önce okulları ayırır sonra hayatları ayırır...
_________________________________________________________________________________________________________
6 ay eve kapanmanıza neden olan sınavlardır. arkadaşlarınızın çoğu da anlayamaz bu durumu. araya giren mesafeler aşılamaz hale gelir, kim bilir ne kadar güzel arkadaşlıklar bozuldu bu yüzden.
