Kafaların uyuşması ve hoşgörü sürdürülebilinirliği için önemli iki faktör. ikisinden biri olmayınca, arkadaş olduğunuz kişinin mazide yer alması yakındır.
Aslında arkadaşlık karşılıksız ve sebepsiz değil tam aksine sebepli ve bir menfaat işidir.
Soyle ki, bana hiçbirşey katmayan birlikte birşeyleri paylaşıp sıkıntılarıma cozum bulamayacak, iki edebiyat iki entelektüel sohbeti kaldıramayacak ve kendini tekrar eden insanların arkadaşlığı bana hiçbirşey katmayacaktır. Birseyler katmaktan dursun kayıp bile yaşatır böyle bir arkadaşlık. En başta zaman kaybı geliyor tabi ki.
Bunun yanında bir de başka bir gerçek var. Yokluğunu hissetme olgusu.
Bildiğim birşey varsa insan hayatında birçok insan yeri gelir o hayata girer yeri gelir o hayattan çıkar. Ve bi gün geldiğinde 'x i özledim ya çok yakındık zamanında' diyebilme güdüsü var.
Ben aslında insanlarla bir bag kurmayı reddeden biriyim. Cunku bir gün o baglar üzecek bizi. Herhangi biri yaptığında ciddiye bile alınmayacak bir hareket onun tarafından yapıldığında çok uzebiliyor bizi. Ve ben 'mutluluk' odaklı yaklaşıyorum bu duruma. Bir gün o arkadaş hayatımdan çıkacak o kankam da hayatımdan çıkacak ve o sevgili de hayatımdan çıkacak.
Terketmeyecek birileri hiç mi Yok ? Elbette var. Aile baglariniz güçlü ise eger, aileniz sizi asla terk etmez. Evlenirseniz esiniz sizi asla terketmez.
Ama bir gün onlar da olecek. Ve bu durum yine sizi üzmek icin büyük bir neden.
Kendi dünyamı kendim şekillendirme fırsatı bulsaydım eger en baştan beri anne baba kardeş arkadaş hiçkimsenin var olmasını istemezdim. Cunku bir gün bana travma yasatacak eylemler ve ölümlerden cekiniyorum.
Ve tum bunları bir araya koyunca gerçekten beni anlayan bana birşeyler katan sanırım suan sadece bir kişi var. ismini de vereyim ki eksik kalmasın. Erhan abi.
Aslında onunla da arkadaşlık kurmamak icin çok caba sarfettim. Ama mecbur kaldım ve suan arkadaş anlayışıma tam olarak oturan tek kişilik.
Bundan önce bu nitelikte hiç mi arkadasım olmadı ? Tabi ki oldu. Lisede mertcan üniversitede mert üniversite sonrası ahmet sonrasında ise eski sevgilim hilal.
Mertcan ile liseden sonra bağımız koptu. Ahmet ile is güç meselesinden ötürü gorusemiyoruz. Mert ile her gün yaptığımız 20 dk lik telefon konuşmaları var suan. Eski sevgilim hilal ise adı üstüne eski olduğu icin artık görüşmüyoruz. Aslında bu tecrübeleri yaşadıktan sonra o 'terketmeyecek' güçteki bagi oluşturmak icin de hilal ile evlenmeyi çok istedim. Belki bu arkadaş bağını sonsuza taşımak icin Harika bir fırsattı. Ancak zamanla ne oldu bilmiyorum beni anlayabilen ve ihtiyacım olan hatta bu ihtiyacımı bir omur karşılayabilecek hilal artık çıktı hayatımın bir küçük fare deliğinden.
Şimdi ise sadece mert ve Erhan abi var. Biliyorum ki henüz kopmamış olan bu baglar da bir gün kopacak.
Ve ben bu arkadaşlık anlayışı ve tecrübeleri bir araya koyunca hiçbir arkadas istemiyorum.
Sevgilinin getirdiği artılar ve eksiler gibi arkadaşlığın da bu gibi yanları vardır. Ama altın kural bir yardımı dokunursa iki zararı dokunur. insanlarla ilişkiler böyledir.
Bazı insanlar arkadaş kalalım diyince hakaret etmiş gibi oluyorlar. Halbuki iyi bir arkadaş da çok önemlidir. Hatta geçici heveslere meze yapılamayacak kadar değerli.
bugün işten çıktım eve geldim. bi baktım kapı kilitli değil aha dedim hırsız girdi eve.
babam gelmiş meğer bi kaç gün bende kalacakmış. ayda 2-3 yapar böyle.
bende yorgunum rahat uyuyim diye rakı koydum kendime ona da sordum ister misin diye yok sağ ol evladım dedi.
oturdum mutfak masasına üniformayla, ince dilim süzme peyniri tırtıklamaya başladım.
benim yakın bi arkadaşım var işte onun babası benim babamın liseden arkadaşı. bizde liseden tanışıyoruz. bunlar face'te buldular falan derken çocuklar babalar rakı soflarına oturup muhabbet etmeye başladık. ayda bir yapıyorduk. sonradan seyrekleşti. herkesin işi başından aştı.
ben bu yakın arkadaşı sevgilisi yüzünden kaybettim. olaylar derin uzun boş verin onu bunu.
masada sessizlik hakimiyet sürerken sigara dumanını savuştururken elimle bi yandan sessizliği savuşturdum.
babam derki hep "çocuğum kalmıyor, kalmıyor. hepsi gidiyor bir gün. bi ara gözükürler sonra gerisin geriye giderler. sen arkadaşlarını ailen yanında olmadığı için çok sevdin ama onlar gider. biz gidemeyiz."
haklıymışsın dedim. anladı direk. telefonum çaldı arkadaş aradı. kedi kumu sipariş etmiştim onun içinde. bi aydır ayakkabılıkta duruyordu. gelip onu alıcam dedi, dedim gel. kapıya geldi psikopat sevgilisiyle. içeri davet ettim girmedi.
mutfağa geçtim bardaktakini bitirdim. kavunu ikiye böldüm birini attım ağzıma. babam çay bardağına koydu inceyi. dikti kafaya, içi yandı son dilim kavunu attı ağzına. yüzü kıp kırımızı baktı bana :" boş ver sen onu, babasıyla da o salak karısı yüzünden 15 sene görüşmedik. bi ara gelir gene gerisin geriye gider."
aynı şeyleri yaşamamam için adam uyarmış beni ama hiç takmamışım. meğer en iyi arkadaşım babammış.
