instagramım nikah dairesi canlı yayın uygulaması haline geldi arkadaşlar girmeye elim varmıyor.
her gün içimde bir korku ruhumu emükleyip beni yiyip bitiriyor "acaba bugün kim evlendi?".
sanırım bu işin son noktası en yakın dostumun evlenmesi olacak. şimdilik olm sakın evlenme lan manyak mısın falan diyerek beynini yıkıyorum ancak nereye kadar bilmiyorum.
böyle bir durumda allah mesut etsin demek düşer. seni de kaybediyoruz tarzında takılmalı yaklaşımlar falan olur. ama eğer yaşınız ilerlediyse, herkes yuva kuruyor, çoluğa çocuğa karışıyor gibisinden bir stres olabilir mi diye düşünmüyor değilim. bilmiyorum büyükte konuşmak istemiyorum. evlilik isteyen erkeklerden biriyim ama. şu maddiyat işini sağlama alabilsem her şeye daha görünür bakacağım ama hayırlısı işte ne yapalım. ve bence iki çift olarak birbirine anlayışlı, aşk ile de baksan, dedikleri gibi evliliğin en sağlam meyvesi çocuk sahibi olmak sanırsam. umarım allah evli olup çocuğu olmak isteyip olmayana ve ileride bize de nasip eder diyelim.
insanı kısmi de olsa bunalıma sokan durumdur. "aman canım bana ne" dense de biraz da olsa insanın içinin gitmesine sebep olandır.
daha dün gibi hatırlarsın sıra arkadaşınla oturup bacaktan kopya çektiğin, kapıda dikilip millete kulp taktığın, laf atan ergen erkek arkadaşlarını birlikte kovalayıp iki taraftan kıstırdığın günleri... öyle saçma sapan şeylerde elbirliğiyle işler yapmışsınızdır ki böyle ciddi şeyleri bünyeniz kaldırmaz adeta. o kadar yaşlandık mı? demeden edemezsiniz bir türlü. yaş kemale ermiştir de siz hala kitaplar arasında boğulduğunuzdan farkında değilsinizdir. siz çocuk olduğunuzu düşündüğünüz anlarda millet almış başını gitmiştir. hele bir değil, iki değil sırayla birçok arkadaşınız bu ciddi işe kalkışmaya başladıysa, "noluyoruz lan!" derken bulursunuz kendinizi... "biz mi yanlış iş yapıyoruz acaba?" diye düşünürsünüz. sanki millet sizi bekleyecektir. nedense öyle bir izlenime hakim olursunuz. "benim evlenmeme daha çok var beklesenizeee. tuvalete gittiğimiz gibi bunu da beraber yapalım" dercesine buruk bir ifadeye bürünürsünüz sebepsiz.
ardından gerçek yaşama dönüp şükredersiniz halinize. evlenip bu yaşta o kadar sorumluluğu almanın kolay olmadığından dem vurup, kendi kendinizi bozduğunuz gibi tamir etmesini bilirsiniz. iki gün sonra bilirsiniz zaten bu dertten başınızın etinin yenileceğini. anın tadını çıkarmakta fayda vardır deyip mutluluklar dilersiniz sadece. onu da dilerken bile bir tuhaf olursunuz. tuhaf olmanızın sebebi evde kalmanız falan değildir elbette. sadece çocuklukta yapılanların ne kadar mazide kaldığını dank ettirir kafanıza var olan tuhaflık ondan dolayıdır tamamen...
teker teker değil de sanki hepsi aynı anda evlendiler bunların...allah iki cihanda mutlu etsin.
evliliğe ne kadar hazırım bilmiyorum ama sevmeyi-sevilmeyi isterdim; sonra hazır hissederdim kendimi sanırım. kaderde olmayınca olmuyor; artık bunu daha iyi anlıyorum.
üstüne birde çoluk çocuk sahibi olurlarki ağzınızdan dökülen "amaan şunlara bak. hemen evlen doğur, bu hayat mı şimdi?" laflarıyla içinizde kabaran kıskançlık, bu ne perhiz bu ne lahana turşusu durumlarına sokar sizi.
