gerek fiziksel olarak uzaklaşmak, sosyal hayatların değişmesi,eskisi kadar sık görüşememek, evlenmek gibi sebeplerle önce telefonlar azalır, gruplar sessize alınır, daha sonra arkadaşlık sadece geçmişte kalır.
gereksiz olduklarını düşünerek iyi bir şey olduğunu sanıp yıllar sonra pişman olmak da varmış.
şimdi onlarca arkadaşım olsa kaç yazar? hiç bir işe yaramıyorlar.
o çocukluk arkadaşlarının her biri yavşağa bağlamış olsa da keşke bunu görmezden gelip görüşmeye devam etseydim ya da onlar uzaklaşmasaydı diyorum şimdilerde. zira onlar benim deli dolu günlerimin hatırası. onlarla olduğumda o hippi ben oluyor, espri yeteneğim onlarla gelişiyordu. yanlarındayken yaptığım şımarıklıklar diğer yaşam alanlarıma da yansıyor ve ben asıl ben oluyordum. onlarlayken geliştirdiğim ben ile ortamların aranan çocuğu konumundaydım.
şimdilerde eğlenceden yoksun, espri konusunda kofti bir tip olup çıktım. dünyalar benim olsa neye yarar? potansiyelimi, olabileceğim o güzel halime ulaşamadıktan sonra ne anlamı var her şeyin?
