cümle biraz düşük görünüyor biliyorum ama sanırım toparlayacağım. bilinen bir modern klasiktir aslında. tercihen 6-8 kişilik bir grupta en geç doğum tarihi olan (aa sen 95' li misin şimdi yaani, aa küçüksün daha bıybıy vb.) bir farklılık yaşar. bunu arkadaş grubu yerine göre ufaklık, küçük gibi yaftalayıp yaşarken; belirli bir küçüklüğü aşmış lakin hala ortamın küçüğü kız için ise çıtır, uff yhaa gibi nitelemeler duyulabilir.
bir de bu kız ise ''yaa! yine en küçük ben miyim şimdi yeaa...'' gibisinden serzenişler sunarak cümle içerisinde hoşnutsuz, fakat en genç olma ve en geç yaşlanma hissiyatıyla içten içe yuppi durumu yaşar ve bunu her ortamda dile getirir. hiç sorulmasa bile. ki buradan hoşlandığı sonucunu edinebiliriz.
-----
3 ekim 1845, salacak sahilinde bir sandal sefası;
-afife hanım, zat-ı aliniz her cemiyyet içerisinde asgar tavrınız ile efendileri ziyadesiyle pervane eyliyorsunuz.
-ah afife hanım; saba melikesi belkıs gibi ittikar cilveniz ve ergüvan misal-i ateş-reng diminiz ile şu aciz ruhuma bi-dad ediyorsunuz. ah siz piş-i nazarımda ab-endam eder iken, melikem, şu kız kulesine banu diyebilecek hüviyyette bir akl-ı beşerin mecnun olması iktiza eder!
-ahh ragıb beyciğim canperver lafızlarınız ile şu ahkar kulunuzu ne kadar mes'ut ettiniz tahayyül edemezsiniz. lakin ihsan eyleyiniz ki bizim 30' lular nesli pür neş'e karakteri ile öbür akl-ı baliğ civan ceylinden müfarıktır...
-afife hanım uff yhaa, yumiyum kadar tazesiniz!
-----
kayış kopar tabi amk...
e bu resmen; bizim sınıf lisenin en deli sınıfıydı yahut, bizim 30' lular dönemi çok çılgındır şeysi!
