intihara karar vermiş birinin, intihar günü yaklaştıkça depresyon semptomları azalır ve kendisini mutlu olarak tanımladığı öforik bir döneme girer. Etrafındaki herkes "iyileştiğini" sanır, iyileşmenin de ne olduğunu bilmeden.
Mutlu olduğu konusunda ciddidir zira ruhundaki acıdan kurtulacağı güne kavuşacaktır.
Öyleyse mutluluk nedir; Ölmeyi dileyen birinin son günleri mi?
Travmam tetiklendiği için depresyondayım ve uyuyamıyorum, sabahları en az on kez dehşet içinde uyanıyorum. Şu sıralar mutlu olmadığım aşikar ama zaten tanımlar-kavramlar üzerine düşünebilen insanlar mutlu olmayı pek beceremez, camus' un satırları döner beyninde : "tutkulu ruhların çoğunda olduğu gibi hayattaki inancının tükendiği an gelmişti."
Değilim ve bunu hissetmeme rağmen farkına varmak istemiyorum iteliyorum hep mutsuzluğun gerçeğini.. sonra 2-3 yıl önceki bir anıda bir fotoğrafta farkına varıyorum.
