Şimdi müzik listemin arasına karıştığını fark ettiğim, şans eseri (iyi ki) dinlediğim anathema'nın a natural disaster albümlerinde yer alan, danny cavanagh tarafından söylenmiş harika, geçmişe götürebilen şarkısı.
Gece gece her bir zerreme işleyen , titreten , hüngür hüngür ağlatan metafizik ötesi his.. Şarkı değil. Şarkı olmayacak kadar yüce.. Yalnızlığı yüzüme bir tokat gibi çarpmış , anlatılmaz , yaşanmaz , hissedilir olgu... Son cümlesiyle son darbeyi vurmuş , balkon kapısını açtığımda rüzgar mumları söndürdüğünde bir fısıltı gibi dışarıya adım attırmış , ciddi ciddi çaresizliği aşılayıp atlatmayı düşünmüş , ama ben düşerken bir yanımı umut kaplatıp uçacakmışım hissi vermiş , yeryüzündeki tüm kanunları bir fısıltıda ezip geçmiş Anathema ilahisi...
bir de böyle bir mono şarkısı vardır ki, öldürmez yerlerde süründürür. kaldırır bir iki yumruk atar sonra tekrar süründürür. olmaz olsun, derdim ama, olmaz. seviyorum çok. buram buram mono.
ilk dinlendiğinde böyle "ee normal bi şarkı işte" dedirten,sonradan adamın ağzına eden, şaftını kaydıran, kafayı yedirten, dinledikçe dinlettiren, işte böyle abartmalara sebep olan anathema şarkısıdır.
güzel şarkıdır, her türlü ruh halinde dinlenir.
akla düştüğü anda dinlemekle bu düşünceyi unutmak arasında gidip gelmeye neden olan anathema şarkısıdır. şarkı demek az bile kalır aslında değişik birşeydir bu.. yalnızlığın tüm sesleri bu parçada birleşmiştir sanki..
intihar ederken dinlenilmesi gereken şarkılar listesinde top 5 i zorlayan bi şarkıdır. lan o nasıl bi ses tonudur yaa. nasıl bi dinginlik, nasıl bi vurdumduymazlıktır. 'since you've been gone i've been lost inside' girişiyle vurur, 'oh where are you when i need you?' çıkışıyla öldürür.
