bir diktatörü indirme umuduna kapılan arapların isyanına bulunan sempatik isim.
yalnız bu araplar düşündü mü acaba; biz bu adamlara isyan ediyoruz ama bunları devirince yerine kim gelecek. bunu düşünmeden bir altyapı hazırlamadan kendini attı sokaklara.
sonuç olarak, o devrilen diktatörün yerine başka bir diktatör, aynı şekilde başka bir baskıcı yapı gelecek gibi. daha da kötüsü kaçınılmaz bir kaos görünüyor bu ülkelerin geleceğinde.
bu isyan özgün değildi ve özgünlükten yoksun olduğu içinde bir sonuç alınamaz gibi.
birdenbire ortaya çıkan kavram. kimsede sorgulamıyor lan bu demokrasi dağıtan amerika ve avrupa ülkeleri daha önce nerelerdeydi? yok bahar falan güçlü ülkelerin medyayı kullanarak enayileri avladığı bir dönem bu.
Libyadan döndükten sonra bu ülke böyle gitmez on sene içinde patlar demiştim arkadaşlara. Büyük bir sefalet ve dünyadan izole edilmiş bir hayat vardı. Ama ben buranın değişeceğine ikna eden şey ise internetin ülkeye girmiş olmasıydı. Arap gençlerin dünyanın diğer ülkelerindeki gençlerin yaşamlarını görüyor olmalarıydı. gerçi olayların patlak vermesi tahminimden de kısa sürdü. döndükten iki ay sonra tunus ta başlayan olaylar libyayıda tetikledi. Neyse afrika ve arap yarım adasındaki bu değişimin yerli yerine oturması bir elli yıl sürer. Çünkü nasıl hristiyanlık rönesans sonrası dinin toplum ve devlet içindeki yerini tanımlayıp kendi modernitesini kurduysa türkiye de dahil müslümanlıkta islam için böyle bir tanımlama yapacak. yani doğu kendi dini ve toplumsal değerlerine uygun olarak kendi demokrasi anlayışını üretecek.
Aslında şu sıra arap baharı üzerinde düşündüğüm nokta şu; bu olaylar yani arapların başlarındaki diktatörleri aşağıya indirmesi muhtemel bir üçüncü dünya savaşının önüne geçip geçmediği. Üçüncü dünya savaşını da nereden çıkardın dersen sanayi devrimi sonrası büyük ekonomiler çıkan bütün ekonomik krizlerden kurtulmak için savaşa muhtaç olmuşlardır. Silah ekonomisinin ne kadar büyük olduğunu anlamak için aralarında savaş olmayan ancak birbirlerini potansiyel olarak gören iki ülkeye biz ve yunanistan a almanyanın beş yıl içinde 190 milyar dolarlık silah satışı yaptığına bakmak yeterli. Benim savaş için en uygun gördüğüm yerde orta doğuydu. petrol satıp silah alacak diktatörlerin ülkeleri ideal yerlerdi. Zaten bu diktatörlerde savaş lobilerinin getirip oturttuğu adamlardı. Savaşın başlatılacağı ülke olarak da iranı görüyordum. Çünkü iran la çıkacak bir savaşta kendi gibi şii nüfusu fazla olan suriyede iranın yanında olacak ve şii iran ve suriye ile sunni arap ülkeleri arasında mezhep savaşı çıkabilecekti. Şimdi ise durum değişmiş görülüyor. Bir mezhep savaşı tehlikesi hala var olsa bile sunni arap diktatörler aşağı indirilmiş durumda. Şii diktatör esad ise sallanıyor. iran ise her ne kadar olaysız görünse de olayların kendine de sıçramaması gayretinde.
Beni bunu düşünmeye iten nedense son günlerde israilin açıkca irana saldıracağını açıklaması oldu. Ve israil irana saldıracakta. ancak bu durum arap baharından önce olsa bunun kıtada bir mezhep çatışmasına döneceğini kuvvetli bir şekilde düşünebilirdim. ancak dediğim gibi israil ve amerikanın müttefiki olan diktatörlerin aşağı indirilmesi ve bunun gerçekten halktan gelen bir ivme ile olması yaygın bir savaş ihtimalini azaltıyor. Hele hele bu savaşın amerika ve israil gibi arap halklarının hiç sevmediği ülkeler üzerinden çıkması bu ihtimali dahada zayıflatıyor.
Arap baharı aslında tüm dünyayı şaşırtan bir hareket oldu. özellikle arap halkıyla temas kurmayıp diktatörler üzerinden bu coğrafyayı değerlendiren batılı ülkeler için çok şaşırtıcı oldu. Ve bu hareket sadece diktatörleri alaşağı eden bir hareketten de öte küresel hesapları değiştiren bir hareket oldu. Tabi bu küresel savaş ekonomisinin çöküşü değil ama ellerini zora sokan bir durum oldu. Ama yinede savaş ekonomisi çok güçlü ve bu küresel krizi atlatmak için öyle veya böyle dünyanın bir yerinde bir savaş çıkacak. unutmayın dünyanın yarından çoğu bırakın interneti henüz telefonun çevir sesini duymamış durumda. daha çok öleceğiz.
haddini aşmıştır. çığırından çıkmıştır.
ulan hadi devirdiniz tamam. linç edip daha canlıyken sokaklarda sürüklemek nedir lan?
hangi din, vicdan bunu kabul eder, emreder?
allah ıslah etsin sizi.
olayın özeti şudur: http://en.wikipedia.org/wiki/arab_spring
bu eseri yaratanlar kendileriyle gurur duyuyor mu bilmiyorum ama dünyadaki hiçbir güç tutkusu acıya ve üzüntüye sebep olmamalı. herhalde hiçbir canlı türü kendi türüne bu denli saçma davranarak neslini devam ettirmeye çalışmıyordur.
arkasında ne abd, ne ab ne de israil vardır. açık ve net bir şekilde görülüyor ki bu başkaldırının arkasında çöldeki bedevi kabileler vardır. o sebeple abd, israil ve ab hazırlıksız yakalanmıştır. bu küresel güçlerin kontrolünde olmayan bir başkaldırıdır ve bedeviler ciddi manada dünyaya mesaj vermektedir. bedeviler, kaddafi'nin abd ve ab ile barışıp milyarlarca dolarlık ticari anlaşmalar yapmasının hemen ertesinde bir rüzgar estirmeye başlamışlardır.
bir kaç dikdatatörün görevinden alınmak istenmesi.
bu süreç içinde çıkan çatışmalar ölümler ama sonunda gelen zafer.
başlangıç saddam bitiş belli deil.
tunus'da başlayıp dalga dalga diğer arap ülkelerine sıçramış son dönem arap ülkelerindeki toplumsal hareketlerdir. Tunus'da ezilen halkın başkaldırışı 26 yaşındaki muhammed buazizi'nin kendini yakarak gerçekleştirdiği protestoyla başladı ve buazizi'nin yaktığı ateş kısa sürede tüm ülkeyi sardı. tunus'da yaşanan devrim kansız oldu ve ülkeyi demir yumrukla yöneten diktatör zeynel abidin binali ülkesini terkederek suudi arabistan'a kaçtı. daha sonra mısır halkı ayaklandı ve uzun süren mücadelesi sonunda hüsnü mübarek de devrildi ve yargı karşısına çıkartıldı. libya'dan gelen haberler bugün itibarıyla iç savaşın bittiği ve ülkenin muammer kaddafi'nin dün öldürülmesiyle yeni bir döneme girdiğiydi.
bütün bunlar olurken aynı zamanda bahreyn'de halk monarşiye karşı ayaklanmış ve bahreyn ordusu suudi arabistan ordusu desteğiyle ayaklanmayı kanlı bir şekilde bastırmıştır. yemen'de de halk ayaklanmaları yaşanmış olup bu henüz bir sonuca ulaşmamıştır. komşumuz suriye'de de halk ayaklanmaları yaşanmış olup suriye ordusunca bastırılmıştır.
batı dünyası ilk tunus ayaklanması karşısında tarafsız kalıp olayları incelemiştir ve sonrasında diğer ülkelerdeki hareketlerin hemen hepsini kendi menfaatlerine göre manipule etmiştir. libya'daki isyanı önce silah ve para yardımıyla desteklemiş sonrasında da nato isyanda bizzat taraf olup libya'ya saldırmıştır. suriye'deki ayaklanmaları da manipule etmiş ve bunda türkiye'yi kullanmak için epeyce uğraş vermiştir.
tunus devriminden sonrası bahsi geçen "arap baharı" nın tamamen batılı ülkelerin kontrolleri ve bilgisi dahilinde gerçekleştiği açıktır. benim şahsi kanaatimce bir arap devriminden ziyade bu perspektiften görülen tek devrim tunus devrimi'dir.
ortadoğu'da olduğu sanılan devrimlerin medya'daki adıdır.
peki bu devrimler gerçekten bahar mıdır ? yoksa emperyalist güçlerin ülkedeki istikrarı ortadan kaldırıp daha çabuk ülkeleri sömürmek için uydurdukları bir yalan mı ?
libya'daki isyancıların çoğu ingiliz sas'lar çıktı zaten araştırırsanız görürsünüz.
lütfen arap baharı'nın ortadoğu'ya demokrasi getirdiği gibi bir yanılgıya düşmeyin.
kaddafi, mübarek gibi güce ve kontrole bağımlı olan adamlara söyleyecek bir şey bulamıyorum ama ayrıyetten bu olaylara demokrasi etiketi yapıştıranlara da söyleyecek bir şey bulamıyorum.
daha fazla kan aktı, insanlar daha fazla gruplaşmaya, çeteleşmeye başladılar ve mezhep kavgası arttı türkiye için ileride bunun sonuçları pek hoş olmayabilir kısaca ortadoğu'da olanlar bunlardır.
