insanların geneli aranıp sorulmadığı için birbirine tavır alırken , küserken bu durumdan keyif alan insandır.
Ruh hastası mıyım bilmiyorum ama kimse arasın sorsun istememek nasıl bir ruh halidir. Kendimi bildim insanlarla konuşmayı sevmiyorum. Elimde olsa hayatımı 40-50 kişiyle sinirlayip geri kalan kimsenin sesini duymamak ve benim sesimi duymamasini isteyebilirim.
Hayır demekte inanınılmaz zorlanan bir insanım. Kimsenin ricasına olmaz diyemiyorum. Her akşam işten yorgun argın gelip komşunun çocuğuna matematik çalıştırmak istemiyorum mesela. Kaldı ki yorgun olmasam da bunu yapmak istemiyorum. Lan 30 yaşında adama gel de bizim çocuğa matematik çalıştır diye her gün her gün Rica edilir mi? Hiç mi edep öğretmedi aileniz size. işte bu insanlarla muhatap olmamak için kimsenin aramamasini istiyorum. Çünkü bu insanlara siktirin gidin lan amına koduklarım bir daha da beni rahatsız etmeyin diyemiyorum. Sürekli birileri bir şeyler istiyor. Galiba bu yüzden kimsenin aramamasi hoşuma gidiyor.
Ayrıca kimseye bayram , kandil veya cuma tebriği mesajı atmam. Birileri bana mesaj gönderdiği zaman da ulan şimdi cevap yazsam mı yazmasam mı ikilemini bile yaşamak istemiyorum. Beni iyi tanıyan herkes biliyor ki bu adam kimseyi kolay kolay aramaz. Ben de bu huyumu bilen insanlarla yaşamak istiyorum. Bayram mesajına dönmediğim için niye dönmedi diye trip atan değil dönseydi şaşardım zaten diyecek ve bunu bilecek insanlara yaşamak istiyorum sadece.
1 yıl sonra telefon aldığımda ya da ettiğimde bile sanki en son dün konuşmuş gibi davranan birisiyim. Aradaki o ne yapıyorsun nerelerdesin faslını yaşamak istemediğim insanlar dışındaki kimseyle muhatap olmak istemiyorum. 1 yıldır görüşmediğim birinin telefonunu ne var lan diye açıyorum ve karşı taraf bunu biliyor. O da bana aynısını yapıyor. Yapmacık cümle hiç yok. işte sadece bu insanlari görmek , duymak istiyorum ama galiba imkanı yok bunun.
