-aşk belki de kendini bulmayı degil, kendini onda kaybetmeyi gerekli kılıyordu.
elif şafak-araf
elif safak ın 2004 yılında cıkardıgı kitap.
bu kitap elime gectiginde ben 22 yasındaydım, paris te yasıyordum, universite ogrencisiydim, 22 yasındaydım. hicbir yere ait olamamaktan muzdariptim. kendimi köksüz hissediyordum ve de evsiz. bu kitap bana dedi ki "yalnız degilsin, biz aidiyetsizler beraber kocaman bir ulkeyiz."
ne garip degil mi? sadece bizim yasadıgımızı sandıgımız seyleri bile dunyada yasayan insanlar var. dunyada aslında o kadar yalnız degiliz ki bu kadar yalnız olmayabiliriz.
kitap abd de uc-dort kisi ekseninde geciyor. ana kahraman amerika da okumakta olan bir turk olan omer. ve faslısından, yahudisinden, lezbiyenine bir arkadas grubu. manik-depresif bir sevgili.
-acılarımız, sevinclerimiz hatta ve hatta kimi zaman yasanmıslıklarımız ne kadar da ortak..
gulmekicinyaratilmis
---spoiler---
ben kitapları kendimce evirip cevirmeyi severim.
ben de yazarsam bence de yazabilmeliyim.
benim hikayemde kopruye cıkan esas kadın intihardan dondu. farkındalık kazandı. ve omerle mutlu mesut istanbul da hayatına devam etti.
cunku mutlu sonları severim:)
Abla senin üniversitede Amerika’da Japon sevgilin yok muydu? Allah var 182 milletten niye Japon diye bi yadırgamıştım ilk baş! Oradan hatırlıyorum! Milli bi değerimiz gurbet ellerde niye bu vitaminsizin elinde heba olmuş diye çok üzülmüştüm! Hofffff!
