"en uzak mesafenin iki beyin arasındaki mesafe" olduğunu defaten doğrulayan durumdur.
milyon kere kendinizi anlatmayı deneseniz de her defasında kelimeler öylesine kifayetsiz kalır ki.
aradaki iletişim sıfıra giderken antipatiklik sonsuza doğru gitmektedir ve kullandığınız hiç bir formül sizi bir türlü x e götüremez.**
çok rüzgarlı bir ortamda telefonla konuşmaya çalışırken duyup, aradığım kişiye ait olduğunu sandığımdan bir süre 'efendim duyamadım, biraz daha bağır' gibi cümlelerle cevap verdiğim uyarı.
2006 yılında halen öğrenciyken annemin aramasıyla bir anda aklama nerden geldiyse "aradığınız kişiye şuanda ulaşılamıyor sinyal sesinden sonra...." (bkz: muzurlukta üstüme yok) dememle annemin -telefonu kapalı harun(KARDEŞiM) acaba şarzımı bittiki dur bida arayalım çekmiyor olabilir! demesiyle gülmekten gözlerimden yaş gelmesi; o bir daha aramada annemin beni ağlıyor sanıp denizliyi ayağa kaldırması gibi değişik bir anısı vardır bende..
(bkz: dışarda okuyan çocuğunu hergün arayan anne)
(bkz: SENi SEViYORUM ANNE)
