14 yaşından beri 4 tekerli araçları sürüyorum ve o yaştan beri arabasızlık çekmedik. hatta birde istanbul şöförüyüm. ama bu park etmeyi 26 yaşında öğrendim.
herkesin rahatlıkla yaptığını söylemesine rağmen ne o zaman bu arabanın sağ önünün hali diye düşündüğüm durum.
babam sabah uyanır ve her sabah işe gitmeden önce yaptığı gibi en değerli varlığının sağını solunu kontrol ederken sağ önde ki çizikler topluluğunu görür. bir araba yapmış belli ama tam da geçirmemiş içeri. tabi birinci şüpheli olarak sorgulanmamın ardından suçsuz olduğuma inanır ve apartman otoparkında gerçekleşen olayın ayrıntıları ve suçlusu araştırılmaya başlanır. toplasan yirmi arabanın kullandığı otoparktaki her arabanın sağı solu kontrol edilir. suçlu araca kısa zamanda ulaşılır. tabi babam adamın kapısına dayanır. komşuluk ilişkileri içinde konuşulduktan sonra adam babamdan özür dileme seviyesine gelir. babamın arabası kendisinden kuruş çıkmadan eski halini alır ama adamın ömründen ömür gider. küçükken ben düşüp sağımı solumu yaraladığım da bu kadar üzüldüğünü hatırlamam.
yetenek isteyen bir iştir. şimdi onun da park asistanını yaptılar arkadaş. bizim yeteneğimizin bir anlamı kalmadı. önceden "nasıl soktum ama?" diye artistlik yapardık. şimdi bize bakıp "nasıl soktu ama?" diyorlar. laf sokar gibi.
