Ara sıra intihar etsem acaba burdan kurtulur muyum dedirten düşünce. Tüm sıkıntılardan kurtulmak, insanlardan kurtulmak, boş seslerden kurtulmak bazen insana çok cazip geliyor. Dünya eskiden yaşamaya değermiş, diyor insan eskileri okuyunca. Adalet, güven, insan ilişkileri, doğaya sevgi, inançlar eskiden anlamlıymış, diyor. Şimdilerde yaşamaya değer hiç birşey yok. Öte yandan ölüm bir kurtuluş mudur, bunu sadece ölenler bilebilir.
özellikle toy zamanlarda sevgili tarafından terk edildikten sonra hissedilen yoğun boşluk duygusu. ergen zamanlarda bilhassa tehlikelidir.
(hepimiz yaşadık. allah yaşatmasın)
ara sıra gelmesiyle diğer intihar etme isteklerinden ayrılan istek türüdür. üst üste mutluluklar yaşadığında bunu önemsemeyen kişi, bunu baltalayacak tek bir mutsuzluk halinde bu düşünceye kapılabilir.
gerçekçi olma olasılığı az olmakla birlikte, kimi zaman şaşırtıcı derecede insanı düşündürebilir.
örneğin hastayken arkadaşlar aramadığında, anneye telefonda naz yapıldığında cevap olarak '' e doktora git kızım ben ne yapayım yani buradan günlerdir mızmızmız, hülya teyzen geldi hadi kapatıyorum'' dediğinde insan bir düşünür...
hayır yani hastalıkta gereken etkiyi yaratıp ihtiyacım olan şeyleri hediye olarak bana bahşetmeyen ailem bile bu durumu kullanma çabasında olduğumun farkında, bende artık yemediklerinin farkındayım. ölsem mi bari? hani gerçekten değil de, depresyonda havası mı versem şeklinde.
gereksizdir.
bu ara sıra gelen istek de belli amaçlar doğrultusunda, samimi olmayan istektir.
