2 yıl önce açtığım başlığa kimse uğramamış. Ve ben yine buradayım.
Gecenin bu saatinde karanlık odamda kulakligimda beni iyi hissettiren parçayla bilgisayarımın başında öylece otururken birden sallanacagim hissine kapılarak endişeleniyorum. Anlık olarak bu his uğrayıp kayboluyor..
Ama Sanırım şu anın verdiği en iyi his sessizliğin içindeki, Gündüzun karmaşasından uzakliktaki huzur.
Yine bir yolculuk için yollardayım. istikamet şehirden uzakta. Hiç güneşin olmaması beni çok sevindirdi. Ufaktan da yağmur çiseliyip hava esmeye başlayınca artık keyfime diyecek Bi şey yoktu.
Herkes arabanın içinde camlarını yarısından fazla kapattığı halde ben sonuna kadar açarak bulutları izlemeyi tercih ettim. Kulaklıkla birlikte her şey tamamdı.
Bulutları izlerken yüzüme minik minik yağmur damlaları sıçrıyordu.
Kafamı iyice pencereye yaklaştırıp biraz tefekkür biraz hayal derken kendimden geçiyordum ki yandan geçen araba yerde birikmiş olan Bi miktar suyu yüzüme şlap diyerek yapıştırdı.
Oysa hafiften irileşmeye başlamış yağmur damlaları bana yetiyordu.
Olsundu.
Biraz serinledikten sonra bulutları izlemeye devam..
