geçen gün yeğenim 6 yıl öncesinden bir fotoğrafımı gösterdi. Hatırlayana kadar aklım çıktı. Üzerinden neler neler geçmiş. Her insanın başına gelebilecek şey.
Ailemle ilgili çoğu anımı unuttum, sadece belli başlı şeyler var hatırımda çok sevindiğim veya çok üzüldüğüm şeyler, çok uzun zaman geçti çünkü üzerinden
Seslerini de unuttun, yüzlerini de unuturum diye çok korkuyorum.
Hayatın gerçegidir, ne kadar acı da olsa tatlı da olsa yasadıgımız anlar zamanla detaylardan yoksun hale gelecek. Cogunu hatırlamayacağız. Zihnimiz üstüne koydukça yıllar, en güzel dakikaların hayatta unutamam dedigimiz mutlulukların artık o eski heyecanını vermemesine neden olacak.
Acılar cok öyle olmasa da. Onlar yıllar gecse bile aynı bir kağıt kesiği.
Iste bazı esyalar vardır, insanı o anlara götüren. Bende bir kitabın var baska da bir şeyin yok. Bilirim unuttun bile verdigini, ne onemi var bir kitabın verilen sözler yanında. Sen sözünü tutamadın, ben kitabı geri veremedim. Kitabın bana, odama seni getiriyor iste. Sinmiş yapraklar arasına anıların kokusu. Unutmak isteyen kim, ben bu hayatta bir kitaba tutundum.
