Sen nereye gidersen,
geçmiş oraya seninle gelir.
Bir gölge gibi takip eder ömür boyunca.
Hele birde hataların günahların varsa içinde, kemirip durur beynini o geçmiş.
Ben de bunu yapmayı düşünüyorum. Yavaş yavaş yaklaşıyorum sona. Bitiyorum çünkü. Ölmüş gibi hissediyorum. Mesajları, numarayı, resimleri silsem, ona yazdığım ama hiç gösterme cesaretim olmayan o şiirleri yaksam, sayfalarca yazdığım mektupları yırtıp atsam, sevecek başka birini bulsam ve onu çok sevmek istesem, onun için işkence gibi olduğumu, nasıl kalbime dokunduğunu, nasıl sevdiğimi unutabilir miyim? Bu acı biter mi artık? Beni deli eden yakıp kavuran günden güne büyüyen bu acı biter mi? Peki gözyaşları? Anıları yok edince geçmişi unutuyor mu insan?
çünkü anılar aynı zamanda zihne kaydedilmiştir. ne yazık ki eternal sunshine of the spotless mind sadece fantastik bir komedi drama türü filmdir ve film olarak kalacaktır.
siz en iyisi ders çıkarmak yolunu seçin, yok etmeye harcadığınız zamanı daha verimli kullanmış olursunuz.
not: tecrübeyle sabit.
