insana ait özelliklerin, insan olmayan varlıklara atfedilmesidir. varlıkları insan benzeri davranışlara veya düşünce süreçlerine sahip olarak hayal etmek, onlara insan benzeri isimler veya roller atamak da bu kavramın içine dahil edilebilir.
teizm eleştirisinde kullanılan bir kavram. insana has özelliklerin başka varlıklara atfedilmesine deniyor kabaca.
teizmin " kişisel bir tanrı konseptinden" yola çıkılarak eleştiri yapılıyor. fakat burada aklıma takılan bir şey var. insan bilinci( kavrama yetisi demek istiyorum) ve dili belli bir sınırla çevrili. tanrının, bilinci ve dili sınırlı olan bir canlıya metafizik hakkında bilgi verirken bir takım metaforlar, imgeli anlatılar kullanması, insanın bir takım özelliklerinden örneklem yapması doğalmış gibi geliyor. zira bilinç ve dil yönünden sınırlanmış olan insana, metafiziği anlatmanın en iyi yolu ya direkt olarak göstermesidir yahut imgesel, benzetmeli bir dil kullanmasıdır.
bu bağlamda tanrının öfkesi, sevmesi, hoşnut olması gibi inansı bir takım özelliklerin insanın sınırılı kapasitesinden dolayı anlatılmış örnekler olduğunu, tanrının ise bu tarz insancıl özellikleri aşkın olduğunu düşünüyorum.
not: buradaki metafizikten kasıt felsefedeki metafizik değildir.
ramayana destanında öyküsü dillendirilen prens rama, kötücül tanrı vişnunun birbirinden bağımsız 9 avatarından yedincisidir. destanda rama, karısına atılan iftiradan aklanması için vişnu'nun bulunduğu gök katına çıkar ve kendi bedenine girmesini ister. vişnunun kabulünden sonra, vişnu prensin bedeninde yeryüzüne iner. onun refleksiyonu, manifestasyonu olur.
oha arkadaş, madem vikipedi'den copy-paste yapıyorsunuz entry girerken, önce bi' bakın bakalım sizden önce baska copy-paste yapan olmus mu? merak edip bakayım dedim nedir diye, entrylerin hepsi aynı lan nerdeyse.
neyse tanımım odur ki; two and a half man'in bir bölümünde charlie tarafından duydugum ve insan özelliklerinin insan olmayan başka bir varlığa atfedilmesi anlamına gelen yunan kökenli kelime.
insansal niteliklerinin başka varlıklara, özellikle de tanrı'ya aktarılmasıdır.
ilkel insanlarda başlayan bu tasarım, önce cansızları canlı saymakla başlamıştır. daha sonra, tanrılara, çeşitli mitolojilerde görüldüğü gibi, insan biçimi ve nitelikleri yakıştırılmıştır. bu anlayış, antikçağ yunanlılarında, homeros-hesiodos ikilisinin tanrıları insan biçiminde ve insan niteliğinde olarak düşünmeleriyle başlamıştır. homeros-hesiodos’un mitolojik tanrıları, insanlar gibi; sevişirler, düşünürler, kıskanırlar, acı çekerler ve birbirlerinin ayaklarını kaydırırlar. bu anlayışın nedeni, yunanlıların her şeyi canlı, devimli biçimli düşünme eğilimleridir ve ilkel canlıcılığın izlerini taşır. antropomorfizmin örnekleri ilahi dinlerde de görülür. örneğin hıristiyanlığın andians tarikatı, kutsal kitaptaki sözlerin gerçek anlamıyla anlaşılmasını önerir ve örneğin tanrının eli deyimini etki anlamında değil insanlardaki al anlamında anlar. müslümanlık ve yahudilik’ de bu örtülü bir biçimde gerçekleşmiştir.
insan niteliklerini başka bir varlığa, özellikle Tanrı''ya aktarılması.
ilkel insanlarda başlayan bu tasarım, önce cansızları canlı saymakla başlamıştır. Daha sonra, tanrılara, çeşitli mitolojilerde görüldüğü gibi, insan biçimi ve nitelikleri yakıştırılmıştır. Bu anlayış, antikçağ Yunanlılarında, Homeros-Hesiodos ikilisinin tanrıları insan biçiminde ve insan niteliğinde olarak düşünmeleriyle başlamıştır. Homeros-Hesiodos''un mitolojik tanrıları, insanlar gibi; sevişirler, düşünürler, kıskanırlar, acı çekerler ve birbirlerinin ayaklarını kaydırırlar. Bu anlayışın nedeni, Yunanlıların her şeyi canlı, devimli biçimli düşünme eğilimleridir ve ilkel canlıcılığın izlerini taşır. Antropomorfizmin örnekleri ilahi dinlerde de görülür. Örneğin Hıristiyanlığın Andians tarikatı, kutsal kitaptaki sözlerin gerçek anlamıyla anlaşılmasını önerir ve örneğin tanrının eli deyimini etki anlamında değil insanlardaki al anlamında anlar. Müslümanlık ve Yahudilik'' de bu örtülü bir biçimde gerçekleşmiştir.
insan biçimcilik
ilkel insanlarda başlayan bu tasarım, önce cansızları canlı saymakla başlamıştır. Daha sonra, tanrılara, çeşitli mitolojilerde görüldüğü gibi, insan biçimi ve nitelikleri yakıştırılmıştır. Bu anlayış, antikçağ Yunanlılarında, Homeros-Hesiodos ikilisinin tanrıları insan biçiminde ve insan niteliğinde olarak düşünmeleriyle başlamıştır. Homeros-Hesiodos'un mitolojik tanrıları, insanlar gibi; sevişirler, düşünürler, kıskanırlar, acı çekerler ve birbirlerinin ayaklarını kaydırırlar. Bu anlayışın nedeni, Yunanlıların her şeyi canlı, devimli biçimli düşünme eğilimleridir ve ilkel canlıcılığın izlerini taşır. Antropomorfizmin örnekleri ilahi dinlerde de görülür. Örneğin Hıristiyanlığın Andians tarikatı, kutsal kitaptaki sözlerin gerçek anlamıyla anlaşılmasını önerir ve örneğin tanrının eli deyimini etki anlamında değil insanlardaki al anlamında anlar.
yunanca kökenli bir kelime olup, insana ait özelliklerin başka bir varlığa[özellikle tanrıya] aktarılmasıdır.
bu anlayış antikçağ Yunanlıları tarafından, tanrıları insan biçiminde ve insan niteliğinde olarak düşünmeleriyle başlamıştır ve tanrıların da insanlar gibi; düşündüklerini, kıskandıklarını ve acı çektikleri görüşü savunulmuştur.
