Charlie kaufman yönetmenliğini yaptığı stop motion animasyon filmi. Öncelikle başarısız bir stop motion olduğunu söylemek lazım gelir bunu yönetmenimizin kendisi de şimdi daha iyi anlıyordur ve farkındadır.
Konusu itibariyle de bir animeye göre çok olgun ve ciddi kalmış.
Uyandırılmak istenen düşünce verilmek istenen düşünce filmin hedeflediği başarıyı yakalayamamasıyla etkisini kaybetmiş.
Stop-motion animasyon tarzı filmleri değerlendirirken doğrudan kendi içimde artı 1 puanla değerlendirmeye çalışırım. Özellikle kukla görünümlü karakterlerle ciddi bir mesaj vermeye çalışılması ve aynı zamanda çekimi oldukça meşakkatli bir yapım türü olmasından ötürü.
Charlie kaufman'ın elinden çıkan bir iş olması sebebiyle de zaten filmi daha izlemeden artıları kendi kafamda hazırlamıştım.
Gel gelelim film sonrası ne bir bulantı ne bir sancı ne de bir vurucu düşünce geçti elime.
iskandinav tarzı depresyonlar, modern hayatın monotonluğu, her seferinde buldum sanıp hüsrana uğrama durumları falan sanırım orta doğu ülkelerinde yaşayan insanlarda istediği etkiyi veremeyecek. Henüz o kadar rahata ermiş bir psikolojimiz yok ki "sıkılma eylemine" bile bir 100 yıl geriden geleceğiz.
Film bittiğinde "ya şimdi ben bu filmi sevmeli miyim yoksa doğrudan nefret mi etmeliyim?" diye düşündüm. Doydum ama tatsız tuzsuz yavan bir şeydi işte. Şimdi bizim bu "bay taş" abimiz bir nevi bizim ıssız adamımız falan mı nedir? yok yok çok lüks ya bu tür depresiflikler bize.
Filmdeki belli başlı can sıkan kısım ise en başta sözde tekdüzeliği anlatmaya çalışırken, kadın karakterlerin hepsine erkek sesi verilmesi ama onlar da farklı erkek sesiyle canlandırılması. Madem mevzu bahis tek düzelik, verseydin şunu bir adamın eline konuşsaymış. Zaten durağan bir senaryoya sahip olan film seyirciye vurucu olan tek bir sahne bile yaşatmadan bitti.
