Yaşamayanların hakkında atıp tutmaması gereken ciddi bi olaydır.
Bu olay yetişkin kişileri de üzebilir, tercihlerine saygı duyuyordur ama sonuçta bundan sonra hiçbi şey geçirdiği onca zaman gibi olmayacaktır. Kendisi her ne kadar yetişkin olsa da kardeşi vardır, onu düşünüyordur. insanın bazen doğru olanın ne olduğunu bildiği ama mantığının yanında duygularına yenik düştüğü anlar olabilir. Aile de bunlardan biridir ve yetişkin de olsa çocuk da olsa her zaman arada kalır.
Çocuk küçük yaştaysa çocukluğunu yaşayamadan erken olgunlaşır ya da tam aksine hep çocuk kalır. Aileden nefret etme ve başkalarıyla bu boşluğu kapatma eğilimi de sıkça gözlenebilir.
Ben 9. Sınıfa giderken başıma gelen olaydır. ilk başlarda ne kadar ufaklığın vermiş olduğu ruh hali falan ile kötü olsa da ileride çok da kötü olmadığını anlıyor insan.
Anne ya da baba kiminle yaşıyorsanız ve yaşadığınız kişi düzgün bir bireyse abartıldığı kadar zor olmayan bir durum. Biraz da hayatı olduğu gibi kabul etmekten geçiyor.
iki ebeveyn çok da iyi olabilirler fakat anlaşamazlar ise ayrılmaları da evlenmeleri kadar doğaldır.
