ya bu toplum saçmalığını da anlamıyorum ben. yok babadır sever seni yok annedir kıyamaz. kıyar işte aile içinde neler olup bittiğini nereden bileceksin? sonuçta gaddar baba olunca melek olmuyor anne de öyle. yani şu toplumun at gözlüğünden kurtulmak lazım. ne anneler, ne babalar, ne evlatlar , ne abiler, ne ablalar, ne kardeşler var. hepsi ayrı bir karakter ve hepsinin belli bir karakteri var. zalimse zalimdir, anne olması veya baba olması bunu değiştirmez.
sevilmeyebilir efendim. ha ben severim orası ayrı ama bana da zulmetseydi sırf beni doğurdu, 9 ay taşıdı diye saçmalığa kanıp sevmezdim.
hayati boyunca bi kerecik olsun annesinden elinde sigarasi gozunun icine baka baka 'seni sevmiyorum' lafini duymamis, annesi her zaman arkasini kollamis, bir dedigini iki etmemis, aksam olunca odasina meyveler soyup getirmis, ona karsi karsiliksiz sevgisini hissettirmis, kimseye karsi evladini bir kere bile ezdirmemis, hatalar yaptiginda sirtini donmek sen hata yaptin diyerek suclamak yerine dogruyu gosterip herseye ragmen, tum kusurlarina ragmen evladini bu hayattaki en degerli seyiymis, en buyuk hazinesiymis gibi goren bir anneye sahip yazar soylemi. ben sizin anneyle ilgili actiginiz basliklari gorunce agliyorum lan.
hayata pembe gözlüklerle bakan insanların ayıpladığı durumdur. oysa ne anneler var çocuğunu her gün döven, üzerinde sigara söndüren, eve keşke ölün gelseydi diyen, çocuğunu intihar 'ettiren', babasının tecavüzüne sesini çıkartmayan... maalesef biyolojik olarak da olsa onlar da anne. nesini sevsin çocuk...
Yargılamak kimseye düşmez, bebe bebe konuşup "ergen tavırlarıııoo" diye gezinmeyin. Herkesin bir derdi var amk dünyasında. Çocuğunu doğurup tuvalete atan var; kızına, sırf eşcinsel diye oğluna tecavüz eden baba var. Sizin aile hayatınız normal diye insanları yargılamaya ne hakkınız var ibneler. Yarak kürek konuşmayın aq bebeleri.
zor zamanında başında beklemek yerine başından atıp atıp hastaneye yatırdığında,
her sıkıştığında 'senin yüzünden' diyebildiğinde,
işine gelmediğinde 'babana çekmişsin' deyip kestirip attığında,
bi yabancının lafına bile senden daha çok güvendiğinde,
bi gece yarısı ağlayıp derdini anlatmaya çalışırken 'sabaha kadar senle mi uğrascam ben' diyerek telefonu suratına kapattığında..
çok da anormal olmayan durumdur.
tanım: çocuk olmaktan nefret ettirirken anne olmayı da bir o kadar zorlaştıran durum.
Annemi ufakken cok severdim. onunda bizi sevdigini sanirdim. surekli babamla kavga edince bizi terkedip, annesinin evine giderdi. hic mutlu bir ailem olmadi, babamda ona keza kendini dusunen bencil bir heriftir. osurdu mu mangalda kül birakmaz, evlatlarim der, yillardir ne harclik verir ne de manevi destek olur. liseyi defter kitap goturmeden abimle tingir mingir bitirdik. o sirada ablami komsular parasini odeyip universite okutuyordu. annem okulu birakin calisin diye baski yapar dururdu. liseden hocalarimin yardimiyla mezun oldugumdan itibaren araliksiz, hem okudum hem calistim. universitemi bitirdim. kendi isimi kurdum ama ise giderken, annemin bana ne kahvalti hazirlamisligi vardir, ne de eve dondugumde aksam yemegi yapip sofra kurmuslugu. calismadigim gunler kalkip kahvaltiyi ben hazirlarim. aksam eve gelincede yemek olmaz, ya kahvaltilik yerim ya da yemek yaparim. annem ise aksama kadar evlendirme programi izler. flash tv ile gune baslar, seda sayan, zuhal topal , esra erol. bir kere bana dua ettigini duymadim. sinirlenince beddua etmisligi coktur. ister inanin ister inanmayin, hayatim boyunca ne annemden ne babamdan yana yuzum guldu. kardeslerim icin canimi veririm ama. allah herkese iyi anne baba nasip etsin. benim dunyadaki imtihanimda buymus. ister ergen deyin, ister baska kulp takin. kendi annelerinizin kiymetini bilin.
Benim için de babayı sevmemek versiyonu vardır. Anne baba deyince aklınıza direkt evdekiler sizi büyüten insanlar geliyor ama öyle değil, her anne baba sizi büyüten insanlar gibi değil. Dünyaya çocuk getiren her insan anne baba olmuyor.
yaşamamış , o ana sevgisinden mahrum olmamışların anlayamayacağı duygu.arkadaşlarıma bakıyorum da ; aman anneme şu olmasın ,aman bu olmasın diye bi telaş içindeler.anlayamıyorum onları.
görmemişim çünkü.karşılığı yok bende.hani nasıl çatal desem aklınızda bi cisim canlanır.yok işte amk anne-ana-mom her ne boksa birşey çağrıştırmıyor.
annenizin kıymetini bilin , sozlukte -ama o bir anne ne olursa olsun!- diye de çok bilmiş konuşmayın anneli yazarlar!!*
zor. her anne mukemmel karakterde olmuyor. onlarda insan. mucizevi yaratiklar degiller. ben kendi annemden ornek verecek olursam , agzinda bakla islanmaz ve beni utandiracak her turlu sirri ortamda bende varken sulaleye anlatip topluca benle dalga gecerler. iste serefsizlik bu mesela. o an nefret ederim. ama alistim hic bir sir vermiyorum. veya ev ortaminda gayet cazgirken disarda samimi olmadigi bir insanla konusurken tam bir bilge abidesi olmasi , fok baligi gibi konusmasi , elini agzina goturup durmasi suratina gecirme istegi uyandiriyor bende. iletisim kopuklugu hatsafhada zaten o her halti sulaleye ispitlemesinden oturu. bu yuzden asla ozlemedim annemi. o kadarda taslanacak bir durum degildir yani.
Kutsal ve doğal addedilen, anne-evlat ilişkisi yaşayamayan, türlü olumsuzluklar ve tutumlarla büyümüş bir çocuğun, anne sevgisi duymaması hatta nefret etmesi doğaldır.
Evet üzúcüdür lakin doğaldır.
Her bireyin mutlaka bir annesi olsa da, her anne, anne vasfına layık olamıyor ne yazık ki.
