hangimiz isteriz ki cennet kokulu annemizden ayrılmayı? bazen aklıma geliyor da, keşke onu küçültüp cebime sığdırabilsem ve hep orada yaşatabilsem.
minik ekmek kırıntılarıyla beslesem... tehlikelerden uzak oracıkta hep yanımda kalsa. sıkılınca omzuma oturtsam öyle gezsek onunla.
yazın bir bardakta yüzdürebilsem veyahut sıkıldığında yemek masasının üstüne bırakabilsem koşup oynaması için...
yorulduğunda bir gül yaprağı koparıp üstünü örtsem, uyandığında damlalıkla su içirsem.
çok mu şey istiyorum? biricik meleğim hep yanımda olsun yeter bana.
tabi bu biraz bencilce görülebilir ama her evlat biraz bencil değil midir?
