nasılsın annem..
nasıl da gitmiyor hayat hiç bir yere..
nasıl da utandırıyorum seni ben..
ben..
küçük oğlun..
hani hep eve eli dizi yara bere içinde gelen..
sakar..
kolunu kıran.. kolunu yaran.. kızgın yağla kendini yakan..
küçükken hep kendimi yaraladım..
hep senin uykularını çaldım..
üzdüm seni..
hayal kırıklığına uğrattım..
büyüdüm..
artık ne kadar büyüdüysem..
can acılarım ruhuma yöneldi..
kanadım..
bir kadın üzdüm..
kadınlar beni üzdü..
senin dışında..
en berbat olduğum zaman bile kimsenin sarılamayacağı kadar duygu dolu sarıldın..
senin yerini almak istedi bazıları..
senden daha önemli olmak istedi hayatımda..
ama biliyor musun anne
o bile "seni sevmedim hiç"lerle gitti..
gelen kim varsa gitti..
sen kaldın..
kimsenin söyledikleri senin cümlen kadar incitemez beni..
öğrendim..
benden utandığını söylediğin gün..
tecrübe ettim bunu..
çünkü ben en çok seni sevdim..
çok belli etmedim belki ama ben hep seni düşündüm..
seni ve babamı...
çok ağladım..
öğrendim ki anneden uzak geçmez ömür..
ben öğrendim ki kimse olmayacak senin gibi..
düştüğümde tutmayacak beni..
ben düştüm anne..
bıraktım artık..
ben bazen senin için yaşadım..
bazen yalan söyledim sana..
seni üzmemek için yalan söyledim..
ben senin beni düşündüğün kadar düşünemedim seni belki..
ama ben senin için yaşadım ..
senin için nefes almaya devam ettim..
şimdi sana sarılamıyorum belki.
ama olsun..
fikrin bile güzel
senin varlığını hissetmek..
işte tam şuramda
o kadar önemli ki..
ben.. ben seni düşündüğüm zaman.. senin varlığını hissettiğimde insan oluyormuşum meğer.
sen aklıma gelince tutuyormuşum kendimi
sen o kadar saklamışsın korumuşsun ki kötülüklerden..
ben senden koptuğumda başlamış acılar..
kadınlar o zaman yakmaya başlamışlar canımı
ben o zaman şiirlere taşımışım içimi..
içimi o zaman taşırmışım kaleme kağıda..
ben senden öğrendim az olan birşeyi sevmemeyi..
diğerleri yesinler içsinler diye..
ben senden öğrendim göz yummayı bazı şeylere..
sevmeyi senden öğrendim ben..
insanlığı senin sayende sevdim ben anne..
adımı yunus emre koymuşsunuz ama..
ben insanları hiç sevemedim..
insanlığa aşık olmama rağmen..
insanlarda kendimi gördüğüm için belki..
yakıştıramadığım için davranışlarımı senin verdiğin terbiyeye..
belki de insanlar senin gibi annelere sahip olmadıkları için kötülüğü benimsediklerinden..
ben dışarı atıyorum kendimi artık nefes alamıyorum çünkü..
çünkü umut dolu bir yarın yok önümde..
büyüdük ya hani biz..
senin ellerin olmadan ayakta durmamızı söylüyor ya hayat..
hıh işte o yüzden..
hayatı gördükçe tiksindim ben aynadaki aksimden..
ben de işe yaramaz biri olmak istemediğimden kesmek istedim bazen nefesimi..
nefesimsiz kalayım istedim..
ama yapamadım..
yapamazdım..
sana bunu yaşatamazdım..
benim için lokmasından vazgeçmiş..
gecelerini uykusuz geçirmiş
gözünden yaş dökmüş birine ..
canımın canına..
bunu yaşatamazdım..
ben en değmeyecek insanlara bile elimden geldiği kadar iyi davrandım..
öğrettiğin gibi..
hayatımın en büyük dilimine bu nasıl yapardım..
ben hep değer verdim sevdiğim kadınlara..
çok değer verdim..
çünkü ben bildim ki büyürken..
kadın üzülmemeli..
bir kadına en çok yakışan şey kocaman gülümsemeler..
ben kıçı kırık insan bozması kadınlara o kadar değer verirken
ıskaladım mı sana olan sevgimi.. aksattım mı bilmiyorum anne..
ergenlikten sonra koptum sanırım..
senden ve babamdan..
ama bu kadar hayal kırıklığınıda siz verdiniz bana..
o kadar çok sevdiniz ki..
o kadar önemsediniz ki beni..
ben hep öyle olacak sandım..
sizin beni sevdiğiniz gibi sevdim bende
kocaman..
ama sevilmedim..
kimse beni senin sevginin zerresi kadar sevemezmiş anne..
ve bende aslında kimseye sana ağladığım kadar ağlayamazmışım..
benim değişmez meleğim..
benim pamuk ellim..
benim nur yüzlü annem..
ben öğrendim annem..
insan fedakar olmalı.. senin gibi..
ben senin gibi bir kadın aramadığım için ağrımış başım hep..
bulamayacağım büyük ihtimalle ama olsun..
