üniversite üçüncü sınıf, eğitim dersindeyim. her daim sempatik hareketlerine aşina olduğumuz zıpır hocamız sevgiden bahsederken ''sevdiğinizi söylemeyi ihmal etmeyin arkadaşlar, özellikle annenize söyleyin. bir gün çok geç olur, pişman olursunuz'' dedi ama bunu öyle içten, öyle tecrübe edinmiş bir tonla söyledi ki yarma odundan oluşan bizim sınıf bile etkilendi amk. herkes ''ulan ara olsun annemi arayacağım'' bakışları atmaya başladı. telefondan annesinin numarasını okşayanlar mı dersin, mektup yazmaya başlayanlar mı dersin, ne ararsan var sınıfta.
10 dakika geçti geçmedi ''ara vakti geldi hocam'' dedi arkadan bir ses. hoca saatine baktı ''doğru'' dedi ''gelmiş 15 dakika sonra burada olun'' hurraaa, sınıfta bir hareketlenme oldu, mektuplardan çoktan uçak yapılmıştı onlar uçuştu, uçuşan uçaklar altından millet sıraya kalmamak için kantine koşturuyordu. dediğim gibi sınıf odundu, duygusallık en fazla 3-5 saniye sürmüştü aliminyum.
bizde 4 arkadaş laklak ediyorduk, ulan normalde hep 5 kişi olurduk, biri niye yoktu? nerede lan bu diye etrafı kolaçan ediyorduk ki 5. eleman ''abi ben annemi arayacağım'' dedi. vahim esprilere bile anırarak gülen katırlarken bir anda mezbağayı gören koyun gibi ciddileştik, şok geçirmiştik. sınıfta sessizlik hüküm sürmeye başlamıştı. teknik eğitimde pek nadir bulunan duygusal arkadaşımız arka sıraların oraya geçti, kısık sesle konuşmaya başladı;
+alo anne.
-alo oğlum.
+seni seviyorum anne.
-güüümm...
+anne.
-...
+anne sesin gelmiyor.
-...
+anneee...
-lan!! ne dedin lan anana?? bayıldı kadın!!!
+bir şey demedim baba.
+kapat lan!! bir şey olduysa sorarım sana.
arkadaş telefonu kapattı ama rengi kabız olmuş bukelamun gibi bozdan mora dönüyordu. ''annem bayıldı lan'' dedi, ''bir şey olmamıştır abi'' dedik. haliyle teselli olmadı. elindeki telefona hipnotize olmuş gibi bakıyor, kovayla ter akıtıyordu. ''arasana abi'' ısrarlarımız işe yaramadı, hem kötü bir şey olmuştur korkusu hemde babasından çekindiği için arayamıyordu, 10 dakika olmuştu ki telefon çaldı;
-aalo...
+oğlummm...
-anne?
-oğlum kendine bir şey yapma, oğlum ne sorunun varsa hallederiz, oğlum, oğlum... ühühühü.
+anne ya bir şey yapmıyorum.
-oğllum, intahar falan edeyim deme, oğlummmm...
***
hiç demediyseniz dikkatli olun dostlar, mühim bir konu.
not: öğrencilerimin bu yazıya çektikleri kısa film;
Gece rüyamda büyük bir deprem olduğunu, annemle ikimizin ayrı yerlere düşüp aramızın açıldığını gördüm. Sabah annemin şarkılarıyla uyandım. Anneeaaağ diye bağırdım geldi odama eli ıslak, iş yapıyordu sanırım. Dedim anne seni seviyorum. Aman da aman oğluşum beni çok severmiş, ben onun ağzını yerim diye sevmeye başladı yanıma yattı. Bende sarıldım 5 dakika falan uyudum. Kadın mübarek peygamber misin de gül kokuyorsun. Sonra 2 saat geçti mutfağa bakayım dedim. Annem pasta, poğaça börek yapmış. Dedim hayırdır anne kim geliyor? Evladım beni severse benim elim boş durmaz ki falan dedi. Sarıldı. Sonra 2 günde 4 kilo aldım. Aman dikkat edin arkadaşlar.
çocukken minik kağıtlara yazar, baktığı aynaya yapıştırır ya da çantasına atardım. telefon defterinin s harfi ile başlayan ayracına yazardım, ansızın karşısına çıksın diye. fakat hiç söze dökemedim. büyüdükçe daha da zor olacağını bilseydim, hep söylerdim o zamanlar.
şimdi ne zaman dilimin ucuna gelse, gider sarıp sarmalar öperim. söyleyemem hala. söylemek zor olmamalı. alt tarafı iki kelime aslında değil mi? fakat bu iki kelimenin en ağır olduğu zaman, annenin gözlerine bakılan andır. öyle yoğunlaşır ki duygular bu iki kelimenin ardında, öylece kalır... söylersem ağlarım. sonra o ağlar. insan hiç annesini sevdiği için ağlar mı? ya da bir anne sevildiği için ağlar mı? böyle tezatlıkların işidir anneye seni seviyorum demek.
ama biliyorum ki, söyleyemesem de, dudaklarımın sıcaklığından anlar o hep onu çok sevdiğimi.
Bazen sadece şu sözleri söylemek yeter. Ancak sabırlısın ya, hani sert çocuksun kimseyi özlemezsin kimseyi aramazsın herkes seni arar hani duygusuzsun ya sen he o benim. 21 yaşındayım üniversitedeyim annemi çok özledim ancak bu kalıptaki bir erkek özleyemez ya o yüzden bir kere olsun anne seni seviyorum seni özledim diyemedim en yakın arkadaşıma anneme bunu söyleyeceğim gün sözlük kendimi aşmış olacağım şu salak ben büyüğüm ben sert çocuğum ayaklarını da kesecem. Umarım sert çocuklar bir gün olsun kendisini yetiştiren pırlanta gibi kalbi olan annelerine 4 yaşında gibi sarılıp sevdiklerini söyleyebilirler.
söylemesi zor gelen söyledikten sonra iki tarafında mutlu olmasına yarayan söz. abi annemize bile adam akıllı seni seviyorum diyemiyoruz. hayatımda 3-4 kez demişimdir.
neden zor olduğunu bir türlü anlayamadığım ve benimde rahatça söyleyemediğimdir. oysa söylesem annem mutlu olacak ben de o mutlu oldu diye mutlu olucam bu kadar. 8 yaşındaki erkek kardeşim bile göğsünü gere gere her zaman her yerde söylüyo. adamın kafasına essin yeter. çocuk kadar olamadım.
yazılanları okuduktan sonra denemek istediğim olay. gerçekten bu kadar şaşırıp ilgilenir mi acaba? yok bence "bende seni oğluşum" der, yapmacık bir gülümseme ile sonra da neyle ilgileniyorsa ona döner. benim annem çok cool.
sevgiliye seni seviyorum demekten çok daha önemlidir. bu dünyada tek karşılıksız olan şey, anne ve baba sevgisidir. bazı istisnalar hariç. klişe olacak ama ana gibi yar, bağdat gibi diyar olmaz. fırsatınız varken annenizin değerini bilin.
annedir çünkü o. sadece 4 harften oluşmaz. bütün annelere selamlar, saygılar. ellerinden öpün. her fırsatta. tabii bazı istisnalar hariç. ama annedir lan. ne bileyim.
Hergün mutlaka yaptığım eylemdir. zaten bi erkek bi sevdiği kıza bi kızına bir de annesine onu ne kadar sevdiğini hergün hatırlatmalıdır ki onların kalbindeki özel yerini ona hergün hatırlatsın. Hergün demelidir ki demediğinde birşeyler olduğunu anlasın artık ona ihtiyaç duysun bağımlılık yapsın onda bu söz.
annemi ne kadar sevsemde öyle ikide bir söyleyemediğim yapamadığım eylemdir. onu çok çok çok sevmeme rağmen iş icraat olunca karşısına geçip yapamadığım eylemdir. neden yapamadığım bilinmez. öyle karşısına geçer mal mal gözlerine bakarım o ne demek istediğimi anlar.
