sabah uyku sersemi, çorabımın tekini bulamadım, gerçi aynı renkler şu anda çoraplarım, ama birbirinin eşi değiller. bütün gün bacak bacak üstüne atamayacağım. temiz çorapları dürerdin ya sen, hani böyle çiftlerini bularak, benim direkt bir çorap kabım var, askıdan hepsini oraya karışık atıyorum, sonra sabah ara dur. zaten biliyorsun, hayat zor, hep bir koşuşturmaca, hiç bir şeye vakit yok. sen şimdi bunu okusan, biliyorum aman da oğlumun çorabı kayıpmış diye panik olup ilk otobüsle gelirsin. senle de hiç dertleşilmiyor anne, başım ağrıyor desem, elinde aspirinle geliyorsun onca yolu. keşke herkes senin gibi olsa.
seni ne kadar çok özlediğimi ancak bu sabah farkkettim. çilek reçeli yapardın ya hani içine attığın limonları kaşıkla çıkartıp yerdim. sonra tencere kenerına yapışan çilekleri hepimizin ağzına tıkıştırırdın.
bugün çilek reçeli kokusu geldi burnuma, içine limonu katmış bir anne. senin başladığın saatlerde başlamış çilek reçeli yapmaya(ki o da senin yaptıklarını yapıcak belki evlatlarına). aklıma sen geldin. burnumun direği sızladı.
her ne kadar kızsamda sana bazen, beni anlamadığını düşünsemde sen benim için bitanesin... hasta olduğumda elleri titreyen,dili tutulan sensin. ne en yakın arkadaşlarım ne de sevgilim senin kadar düşünüyor beni.
babama derdim ya hani ''baba, annemi boşa, bi tane rus al'' diye, takılırdım sana işte. bütün rusya toplansa bitane sen etmez annem...
hastalandığında başında ağlarken düşündüm de, seni kaybetmek ne korkunç olurdu... allah'a dua ettim seni almasın benden diye. işte şimdi belkide dualarım kabul oldu. cıvıl cıvıl annem geri döndü. kikir kikir evin içinde dolaşmanı özlemişim anneciğim. bundan sonra ne seni üzecek birşey yapacağım ne de seni üzecek birşey yaptıracağım. evi de temiz tutacağım... yeterki mutlu ol annelerin annesi...
bazı cümlelerim klişe olacak belki, çok bilindik, çok aşındırılmış olacak, ama sana yazıldıklarında, sana söylendiklerinde benim için bambaşka anlamlar kazanıyor bütün hepsi, inan bana.
ayrı da kalsak her zaman benimleydin. bana kötü bir şey olduğunda benden çok üzüldün çoğu zaman. geceleri kontrol edip üstümü örttün, öptün yanaklarımdan ben farketmesem de. işler yolunda gitmediğinde ömrüm boyunca kimsede bulamayacağım teselli için sana koştum hep, sen de tam da anne gibi, can gibi sarıp sarmaladın beni.
yol ayrımlarımda bazen anlamasan da çoğu kez destekledin verdiğim kararı. 'insanların ne dediğine kulak tıka' dedin, 'sen benim her şeyimsin, sen birçok şeyden daha önemlisin benim için' dedin. hep rahat ettirmeye çalıştın beni ben çoğu zaman bir şeylerden şikayet etsem de. bir şikayetim bitti, öbürü başladı çoğu kez. annelik sabrı bu olmalıydı, gerçek sabrın tanımı bu olmalıydı işte.
kimi zaman tartıştık, fikir ayrılığına düştüğümüz oldu seninle. hiçbir zaman kıyamadın bana. sessizliğinle bunu bana farkettiremediğini düşündün, biliyorum, ama sessizliğini sevdim ben senin. benim için asıl ses o oldu. 'sağlığı yerinde mi, iyi mi, canı sıkkın mı' diye içinden geçirdiğini hep biliyordum çünkü. dualarındaydım, düşlerinde ve düşüncelerinde...
anne kelimesini her zaman çok sevdim, bol bol kullandım. anne diyebileceğin biri olması, seni canından çok sevmesi, gözünden sakınması... anne, benim için bunların hepsi ve daha fazlasıydı. hala da öyle.
teşekkürlerin en fazlası, en samimisi sana gelsin, bana insan olmayı öğrettiğin ve hala da öğretmeye devam ettiğin için. umarım senin istediğin gibi bir evlat olurum ve seni üzmem.
sen gideli birkaç gün oldu; ama sanki hiç gitmemiş gibisin benim için. sanki yanımda gibisin; ama uzaksın yine de. tıpkı gecenin karanlığına uzak düşmüş bir ışık gibi. o ışık birkaç gün sonra yeniden parlayacak ve ben de seninle birlikte yeniden parlayacağım; çünkü öyle bir renge bürünmüşüm ki sensiz renklerin bile anlamı yok. sen gelince, yine herşey eskisi gibi olacak ve ben seni deli etmeye, üzmeye devam edeceğim; ama sen de hep beni sevmeye devam edeceksin. bunu bilmek çok güzel bir duygu; ama yine de ben yaptıklarımın hesabını belki birgün sana da öderim çok sevdiğim başka birine ödediğim gibi. demek ki, insan gerçekten en çok sevdiğini üzüyormuş anneciğim. gözlerindeki yaşları da silsin mutluluk. biliyorum ki gizli gizli ağlıyorsun, ben de belki ağlıyorumdur; ama sen beni yine de ağlamamış say...
ben sana dedim anne. herşey eskisinden daha güzel olacak dedim. demedim mi dedim yeminlen. ama gene de her damla gözyaşını manalı yere akıttın sen. haksız değilsin üzülmekte, ama ben sana dedim anne, benim kardeşim seçilmiş insan dedim. onun yerini dolduracak tek şey benim de olmamamdır dedim. o yoksa bende yokum anne. o varsa sonuna kadar onunlayım ben. sen tanıdığım en iyi annelerden birisin. classmanımdasın benim. sen benim annemsin çünkü. unutma ortaokul lise yıllarımı. seni hep mutlu ettim ben. okuldan her güzel haber geldiğinde eve, her hafta başka bi madalyayla döndüğümde kendimi gururlu ve onurlu hissederdim. ama senin hakkını hissetmezdim o madalyada. kendimi görürdüm sadece onu ben kazandım derdim. sen farklıydın anne. çok zor günler geçirdik hep beraber ama asla sloganımız değişmedi bizim. bir gün her şey çok güzel olacak... birgün her şey bombok olduğunda bile bunu söledik biz. inançlıydık biz anne. onu hiç kaybetmedik. evet arada bi görmemezlikten geldik, hayata kapılıp unuttuk inandığımız şeyleri ama biz tutunmaktan vazgeçmedik birbirimize. sarıldık birbirmize. her ne kadar fiziksel olarak yaklaşamasam da zaman içinde kanım daha çok ısındı sana anne. seni annem olduğun için sevmiyorum. sana bunu söledim hep. kolum kırıktı beni yıkıyordun sana bunu söledim ben. gülmüştün. ne demek istediğmi biliordun anne. sen değil de başka bir kadın olsaydı karşımda belki onu sevmezdim anne. seni her geçen sene daha çok sevdim. ama herkese olduğu gibi sana da bağlanmaktan korktum... hiç bir şey bizi ayıramasa bile ölüm ayırır diye korktum ben anne. sensiz her şeyin garip ve eksik olacağını biliyorum ben. ağlıyorum ben anne. çünkü, iyiki varsın diye. ağlamam bu yüzdendir benim. sevincim içimdeki kovalara sığmaz taşar. bazen sinirimden ağlarım ben. biliyorsun, beni sinirlendirdiğin zamanları. nasıl üzüldüğümü sora pişman olup beni anlamaya çalıştığın anları. biliyorsun anne. gençliğimin nası başımda olduğunu duman duman. biliyorsun... hayata sıkıca tutunmaya çalıştığımı her defasında daha çok güçlendiğimi görüyorsun.ve bende biliyorum ki, sende beni kızın olduğun için sevmiyorsun anne. sende beni ben olduğum için seviyorsun tıpkı benim de seni sen olduğun için sevdiğim gibi. benim her gün daha da olgunlaştığımı görüyorsun anne. benim daha da güçlendiğimi. öldürmeyen acı güçlendirir anne. hepimiz güçleniyoruz ailecek. birbirimize daha çok bağlanıyoruz. güveniyoruz. sanki yeni tanışmış arkadaşlar gibiyiz. bu hastalıktan sonra. nasıl dayanıklı olduğumu gördün anne. ama çok hata yaptım bunu da biliyorsun. her ne kadar senin kızın olsam da ben benim anne. saçma düşüncelerimle kendime has katı kurallarımla benim işte. yapılaşmış bir insan gibiyim. katılaşmışım ben anne. ama bir o kadar yumuşadım ben hayata karşı. önümü daha net görüorum küçükken yaşımdayken karanlık bir dünyada gibiydim. ben insanları tanımaya başlıyorum anne. ben senle yaşamayı seviyorum. seni ben istedim yanımda. iyi de yaptım biliyorum. kendini hazırladığını söyledin ölüme. onun ölümüne... ölecek olan sadece bedenimiz anne. biz hep yaşayacağız. keşke bende bebekken ölseydim. bunca saçmalığı çekmek zorunda kalmazdım. ama demek ki birşeyleri düzeltmem gerek benim anne. belki önce kendimden başlamalıyım ne dersin? benden mükemmel olmamı beklemedin ama iyi bir insan olmamı istedin... hep bunun eğitimini verdin. şu an istediğin kıvama geldim mi bilmiorum. düşünüyorum da artık sadece kardeşimi düşünüyorum. üzgünüm anne ama ben onu senden daha çok seviyorum. bunu sana sölediğimde ağlamıştın... daha geçen gün iftar sofrasında ağlattım seni.üzgünüm anne. "...ama hayır hayır. üzgün olma" dedin. "haklısın" dedin. o seçilmiş insan biliyoruz bunu anne. hiç bir kanser ona dayanamaz. hiç bir tümör onunla baş edemez. onu daha fazla sevmekte haklı olduğumu sen söyledin. seni işte bu yüzden seviyorum anne. çok düzgün biri olamadığım halde bana dürüst olmayı sen öğrettiğin için... ve dürüst olduğum için kendimi de seviyorum. ben senin hakkını sadece ona olan sevgimle ödeyebilirim anne... sen olmazsan bu hayatta, ben senin gözlerin diye onunkilere bakacağım. senin ellerin diye onunkileri tutacağım. ona bakacağım ben . yanımda kimsem olmazsa bile o bana yetecek anne. biliyorsun korkuyorum bağlanmaktan ben. ama artık seni daha çok öpüyor daha çok sarılıyorum. artık daha çok korktuğum birşey var çünkü, bağlanmaktan daha fazla korktuğum... insanın ailesi gibi yok anne... ailem ve kardeşim... her şey artık gözümde daha canlı anne. sana yeteri kadar vakit ayıramadığım ve belki yeteri kadar güldüremediğim günler için kendime kızıyorum. bunu bilmeni istedim... seni de en az kardeşim kadar seviorum. sen seçilmiş insansın anne. sen benm annemsin...
seni hiç hatırlamıyorum anne. kokun toprak kokusundan ibaret, gözlerin toprak rengi, şampuanının kokusu toprak kokusu. yanımda olsan belki bu kadar dikkatimi çekmezdin. ama sen topraksın her yağmur yağdığında yanımda olacaksın. kokunla beraber. seni hiç görmesemde hatırlamasamda hep sevdim. benim annemsin, canımsın, toprağımsın. güzel kokulumsun....
anne;
sevgili diye başlamayacagım söze çünkü sevgimi hissetirebilecegim herhangi bir kelimem yok sana. sana fiziksel olarak çok benzedigimden ruhsal olarakta benzemek isterdim. ve senin kadar iyi bir anne olmayı o kadar yüregmden dilerim ki, ama bilyiorum anne senin kadar güçlü bir kadın olamayacağım ben. senin gibi iki çocuğu tek başına büyütemeyecegim. ve biliyorum seçtigim adam da babam kadar serefsiz çıkıcak. bu yüzden evlenmeyecegim anne asla çocuk sahibi olamayacagım biliyorum. çocugumunda benim gibi babasından nefret etmesini istemem anne. inan istemem. gene de tek başına bizi ayaktta tutup büyüttün. hemde saglıklı ve güçlü bireyler olmamızı sagladın. her ne kadar beni sensiz bıraktıgın ve çalışmak zorunda oldugun için evde yapayalnız kaldıgım zamanlar da yemegimi kendim yapmayı ögrendigim zorla ögrendigim sıralarda sana kızsam da bize bakmak için buna mecbur oldugunu bildigimden yumuşadım hemen sana. zaten sana kızmak ne mümkün be anne.
bak gene evde yoksun. şimdi çoğu çocuk annesini yanında istemezken ben deli gibi annem yanımda olsa şimdi ve karşımda o koca paketten bir sigara yakıp '' defna kızım şarap yapalım üzüm alsana yarın'' demeni, o küçücük gözlerini devirip sinirlenmeden sakin sakin beni dinlemeni, insanlıktan insanlardan erdemlerden ve hayat üzerine sabaha kadar bir vaaz vermeni o kadar çok isterdim ki. sanırım seni çok özledim anne de arayıp bunu söylemeye taakatim bile yok.
ve gene evde yalnızım. bir süre gidip gelenler oldu beni anlamaya yalnızlığımı paylaşmaya çalıştılar ama olmadı biliyorum da kimse anne kucagı gibi sıcak degil. ne bir erkek teni, ne bir dost eli. hepsi senin o sıcacık yüregin varken elimin tersiyle ittiklerim içinde.
neyse bunu okusan '' eeah gene duygusala bağlamışsın '' derdin biliyorum.. derdin ama senin benden daha duygusal daha kırılgan daha sevgi dolu biri olduğunu biliyorum. sanırım bu sebepten sana tapmam normal. isteyen istedigi kadar bana ana kuzusu desin. ben gene de böyle anneye kuzu olmak normal diyorum. * biliyorsun anne, hepte bil zaten. seni çok seviyorum.
herkes gibi sevgi sözcüklerim yok sana. annemsin, ölümün pahasına beni doğurdun kanım çekiyor en basiti. bana olan sevginden, benim için her şeyin iyi olmasını istediğinden şüphem yok.ama. koca bi ama. ya kendi hayatında yaptığın hataların bedelini bana ödetmen. babamı hep kötüleyip aynı hataları ve daha kötülerini yapman. asla çocuk sahibi olmamaya karar vermeme neden olman. çocuk halimle yıllarca gözümün önünden gitmeyecek şeylere şahit olmamı sağlaman. hayır anne ben seni affedemem. dilim söylese içim etmez. çok üzgünüm her şey için...
senin için buraları doldursam ne fayda, seni anlatmak bir ömürden fazla sürer. sana yazacaklarımı ne kadar çok kelime bilsemde ifade edemem, saygısızlık yapmaktan korkuyorum. seni çok sevdiğimi biliyorsun. iyi ki varsın.
babama layık olamadığım gibi sana da layık olamadım. klişe bir laf vardır 9 ay karnında taşıdın diye... evet taşıdın anne 9 ay sömürdüm körpe vücudunu. sadece benim için karşılıksız yaptın ve karşılıksız baktın bana. beni her gördüğünde ki yüzündeki ışıldama hep aklımda. okumam için 40ından sonra işe girdin sen sadece benim için. içim kan ağlıyor anne, layık olamıyorum kimseye ne sana, ne babama en önemlisi kendime... insanlığa bile faydam yok sanki asalak mıyım anne ben? ya da salak? niye başaramıyorum? niye hiç bir şey istediğim gibi olmuyor. emin ol ki deniyorum anne tavsiye ettiğin her şeyi deniyorum ama tıkanıyor işte bi noktada. olmuyor ya sıkılıyorum yaparken ya da aman boşver diyorum. sen de vardır her şeyin ilacı şu derdime ilaç ol anne... gel buralara sarıl bana. hani beni hep sarmak istersin ya sarılmak istersin kaçarım senden sevmem böyle şeyleri. şu an çok ihtiyacım var. şu an akan gözyaşlarımı sil anne. o mis kokunu içime çekeyim gel kurtar beni artık. yenidem 3 yaşında ki bebeğin olayım. köpeğin olayım öl de öleyim. iğrencim ben anne layık olamıyorum. sokakta gezen itten farkım yok sanırım. her zaman ki gibi agresif değilim bu gün duygusalım birisi pışt dese gözlerim doluyor annne ben böyle değildim ne oldu bana? beni benden iyi tanıyan sensin. hayatımda 2. kez ağlıyorum biliyor musun? hani hiç özlemem diyordum kimseyi. sizleri çok özledim ben. gel buraya sarıl bana. yeter artık çektiğin çile uğraşma benim için anne adam olmam ben. ne hayaller kuruyordun benimle ilgii taaa yıllar önce. arada konusunca yeni hayallerini de söylüyorsun gülüp geçiyordum ya, onlardan da pişmanım anne. seni çok seviyorum...
seni çok özlüyorum anne, her yaşı kilosu bol bir teyze gördüğümde arabada, yolda şurda burda sana benzetiyorum, garip bir şekilde irkiliyorum ve dramatik bir hal alıyorum. aslında dışarıdan bakıldığında komik bulurdum kendimi belki ama seni çok özlüyor ve çok seviyorum annem, yanında geçiremeyeceğim 4 yılın endişesi üzgün baktırıyor bana ve seni üzdüğüm anlar acıtıyor kalbimi.sonra , yanımda olmasanda şükürler olsun ki varsın diyorum ve gülümsüyorum canım annem.
1 haftadır yazdığım raporumu şu sularda ancak bitirebildim. Dersi bırakmayı binlerce düşündüm, ama her seferinde aklıma sen geldin ve vazgeçtim. Yapamam dedikçe desteğini yanımda hissedip devam ettim. Bitti yaa, bi' final kaldı...
anne,
seni büyütmek için çok yaşlandım. aramızdaki şey sadece kuşak farkı olsaydı keşke. sen sadece kendi doğru bildiklerin için yaşadın, oysa hayat senin bildiğin değil, sende benim kadar yanlışsın kendi doğruların içinde. bu hayatın ekseni sen değilsin, sen ışık olmadın, sana pervane olamazdım kelebek misali. sen kahramanım değilsin anne. seni büyütmek için çok yaşlandım anne.
bunca acıyı minicik yüreğinde taşıyabilmiş sevgilimsin sen benim. sevgili kelimesinin her anlamını içinde taşıyorsun.
evime geldiğinde nasıl mahçup, nasıl tedirgindin. hayatımın senden ayrı olduğunu farketmiştin. o kadar üzüldüm ki ben senden ayrı bir hayat istemiyorum ki anne yine karış bana dağıtma oraları diye kız. günlerce göremeyeceksin diye suskun durma... herşey özenli olsun istedim o gün mutlu ol biraz sıyrıl ömrünü geçirdiğin şehirden, acılarından istedim. ama gittiğinde seni çok iyi anladım anne gidişlerime geldiğim günden acı duyuşunun nedenini anladım. gittiğin gün ağlayamadım ta ki eve gelene kadar annecim. iki gün benimle yaşadığın günler kapıdan girişimle canımı yaktı. yokluğumda havlu düşmüş diye evdeymişim gibi hissedip ağlamışsın ya senin koyduğun hiç birşeyin yerini değiştirmedim gittiğinden beri.
anne sensiz bir hayat istemiyorum ben ne gerekirse yapabilirim bunun için. bana hayatın ne üzerine kurulduğunu öğretti özlem. hiç birşey önemli değilmiş ne para, ne kariyer... sevdiklerinin yanında yaşlanmakmış tek istediğim...
kalbini ikiye bölmüş güzel kadın acılarını bana ver ben çekeyim güzel gözlerin yeter ki birer inci tanesi gibi parlayıp dökülmesin. yeter ki kokunda biraz hüzün beslenmesin.
bana değer verdiğin için,
zor zamanlarımda sırtımı sıvazladığın için,
bana tahammül ettiğin, beni sevdiğin için,
"eğer duyarsa baban vallahi seni gebertir" dediğin için,
annem olduğun için,
kelimatör olduğun için,
güzel şiir yazabildiğin için,
küçük yaşta vivaldi dinlettiğin için,
sinirlenince dişlerini sıktığın için,
her özrümü affedip anneliğini gösterdiğin için,
yaşça büyük yakın arkadaşım, dostum olduğun için,
kötü şeyler söylediğimde huzursuz olduğum tek insan olduğun için,
elma yanakların ve sonsuz gözlerin için,
duygusallığın için,
tek aşkım olduğun için,
sigara ağzındayken gözlerini kısarak çok tatlı konuştuğun için,
içindekiyle dışındaki bir olduğu için, aynı annesi dedikleri için... sana çok teşekkür ederim anne..mutlu yıllar.
