nasıl başlayacağım, nereden başlayacağım inanın hiçbir fikrim yok. aklıma geleni yazmayı planlıyorum.
4 kişilik bir aileyiz, aileydik ya da. annemle babam boşandı. kız kardeşim var. annemle kalıyoruz.
bu anne ve kız ilişkisi zaten anlamayacak ve anlatılmayacak kadar karmaşık. fakat bizim ailemizde öyie bir noktaya gelmiş ki artık, hani evlat ayrımcılığı demek istemiyorum ama mutlaka bir ayrımcılık var. yani hissediyorum, yaptığı hareketlerden, aralarında geçtiği diyologlardan, ya da birbirlerine davranışlarından vs az çok anlayabiliyorum artık.
mesela bizzat yaşamış olduğum bir şeyi örnek vereyim;
oğlunun doğum gününü bir kez bile hatırlamayan anneciğim, kızının doğum gününü asla unutmayıp, büyük bir mutlulukla, büyük bir keyifle, büyük bir ilgiyle kutlamakta.
ya da, mesela kızının haksız olduğu durumlar oluyor, ama annesinin gözünde ne olursa olsun o hep haklıdır. haklı bir insanı haksız çıkartmak için elinden gelen herşeyi yapar. onun kızı asla haksız olamaz! o hep haklıdır. haklıyı asla görmez. çünkü ona göre kızı hep haklıdır.
bu anlattıklarım kardeşim için de geçerli, o da annesine manevi derecede büyük değer vermekte. bakın versin, ana kız. annesi sonuçta. ama bu durum biraz farklı. bunları yaşayanlar gayet iyi anlayacaktır beni. ha benim anlattıklarımı yaşatanlar da, bir o kadar da anlamayıp haksız göreceklerdir. sağlık olsun, sonuçta bu sözlükte bir tek ben yazmıyorum.
bakın ben kesinlikle küçük bir insan değilim. ama büyük olmam, benim duygularımın olduğu gerçeğini değiştirmiyor. ulan bir kez olsun ben de annem tarafından sevindirilmeyi istiyorum, çok mu?
bakın mesele maddi durumlar değil. maddi durumda ayırmaz, hatta daha da fazlasını verir. ama para lan bu. bir insan erkekte olsa, kız da olsa ailesinden manevi bir değer bekliyor. ve paradan çok daha değerli şeyler var. sıçayım paraya. maddi kısımda ayırmaması, malesef benim değerli biri olduğumu hissettirmiyor.
babam benim doğum günümü hep hatırlar, kutlar. kardeşiminkini de öyle. bizi asla ayırmaz. cansın babam, seni çok seviyorum. ama mesele burada babanın verdiği manevi değer değil. insan, bir kez de annesinden bekliyor böyle birşeyi. ama neredeeeee.
ha birde bunları dediğim için, kıskanç damgası yemem saçmalığına gelirsek;
ben kıskanç bir insan değilim. hatta kardeşim için de mutlu oluyorum. o benim kardeşim, mutlu olduğu gün ben de mutluyum. ama bu tamamen kırgınlık. yani daha fazla ne diyeceğimi de bilmiyorum.
bu anne ve kız ilişkisini anlamak zor. ama benim kardeşimin ve annemin ilişkisi standartların çok ötesinde. ve ciddi anlamda bir ayrım söz konusu. bu kadın, kız çocuklarına neden bu kadar çok değer veriyor bilmiyorum. hani uğruna evlat ayrıcak kadar değer veriyorsa ben bunun altında birşey ararım. zamanında çok mu kız çocuğu istemiş, yoksa zamanında daha özel, daha farklı birşey mi yaşamışlar bilmiyorum.
biraz uzun yazdım. biraz içimi dökmek istedim. bilgi vere vere bir hal olduk. bilgi amaçlı girdiğim entryler de, yüksek ihtimalle okunmuyor bile. her neyse. bu entryi sonuna kadar okuyanlara sonsuz teşekkürler.
