yüzyüzeyken değilde uzaklarına düşmüşken telefonda daha bir rahat söylenen sözcükkler.
ha birde bir şeyi anlamadıklarında siniri bastırma gayretindeyken söylenilmektedir.
-annecim, babacım ben bugün sigaraya başladım.
+naaferiiin evladım.
-bi de bugün kokain ve eroini de denedim ben.
+ooo, büyümüş de neler yaparmış. akıllı oğlum benim.
-ihi...babacım bugün eve kız atabilir miyim?
+tabi oğlum...
-babacım biz de nasıl bir yapmacık aileymişiz.
+di mi.
eğitimle alakası olan durumdur. anne-babaya hitap çok önemlidir. kimse çocuğunun "annnniiiieeeeee" veya "bubaaaaaaaaaaa" diye kendisine seslenmesini istemez.
çocuk, daha o yaşta o ekin önemini, annesinin gerçekten onun -ciği olduğunu bilir.
--spoiler--
telefon calar.
mecnun: efendim babacım.
iskender: babacım mı? pakize oğlan bana babacım dedi. kesin bişey olmuş. oğlum iyimisin sen neyin var.
mecnun: şu anda müsait değilim babacım. sonra konuşsak.
iskender: oğlum korkutma insanı. nerdesin. nasılsın.
mecnun az uzaklaşır.
mecnun: ne var baba ya. ne istiyosun.
iskender: ohh. çok şükür normale döndü.
--spoiler--
annemin en büyük dileği.
her tartışmamızda bana bağırır; 'özür dilerim annecim deyip sarıldın mı?' ya da 'geleli kaç gün oldu bir annecim demedin' ya da 'dıttttdrırı dtrırır dt annecim dit'.
benim konu ne olursa olsun her seferinde cevabım bellidir efendim.
'anne ben sana hiç annecim demem ki.'
ağlar o da.
ağlayınca üzülüyorum.
