babasızlıktan daha fazla koyan, annenin;
-kokusundan,
-sıcaklığından,
-tatlı azarlarından,
-merhametinden,
-yemeklerinden,
-burnunun üzerine indirdiği gözlüğüyle örgü örmesinden,
-her gece üzerinizi örtmesinden,
-korumasından,
-tatlı tatlı pembe dizi izlemesinden,
-sizin için hayatını adamasından,
-size ördüğü kazaklardan, patiklerden,
-size beslenme çantası hazırlamasından,
-babanıza karşı sizi korumasından,
-elinizden tutup parka götürmesinden,
-veli toplantısında sizinle gurur duymasından,
-yılsonu gösterilerinde ayağa kalkıp sizi alkışlamasından,
-mezun olurken döktüğü gözyaşlarından,
-saçınızı okşayıp, sizi sakinleştirmesinden,
-oflaya puflaya odanızı toplamasından,
-o iyilik ve güzellik dolu kalbinden mahrum olmaktır.
kısaca; kanatları koparılmış, yere çakılmış bir kuş olmaktır annesizlik.
25 yaşında insan annesi ile tanışınca içi bir tuaf olmuyor. Birşey hissetmiyor. Bir yabancı gibi, herkes gibi bir kadınla karşılaşıyorsun.
Bakıp bakıp ağlaması sahte geliyor size. Çünkü en zor zamanlarınızda yanınızda değildi. Şimdi olmasi birsey değiştirmemekte.
Duygusal olarak çok zayıf olsanız bile bir yanınız çok güçlü. Yanlız yaşamayı ayağa kalkmayı ogrenmiş, öğrenmek zorunda kalmış biri için anne, sıradan eşarp takmış bir kadından başka birşey degil.
Kırgın veya yorgun değilsindir. sadece hayatında öyle biri olmaması sıradan bir mevzudur. Çok önemli bir olay değildir annenin olmaması. Çünkü annenin ne olduğunu bilmiyorsun.
insanın kendini hep eksik hissetmesi hali,nereye gitse yakasını bırakmayacak bi yalnızlık durumu...koca kalabalıklar içinde savunmasız, hüzünlü dolaşma sebebi...
11 yaşındayken terketti beni, umurunda mıydım? hayır, tıpkı benim de umurumda olmadığı gibi..
o yaşıma kadar her sabah beni uyandırırdı, kahvaltı mı da hazırlardı ve evden beraber çıkardık.
terkettiği günün ertesi sabahı, bu sefer kendim uyandım ama bu sefer kahvaltı yoktu, ben de yemedim anasını satayım. giydim okul kıyafetlerimi, bu kez ütüsüzlerdi ben yine de giydim amınakoyim.
salon bu kez soğuktu, daha düne kadar sıcakken..
bir anda hüzün bastı feryat eden minicik kalbimi, kalbim artık sanki kan değil gözyaşı pompalamaya başlamıştı.
o an gözümden düştü yaşlar, bilmiyorum tutamadım kendimi.
doğalgaz sobasını açıp ısıttım içeriyi lakin içimi değil. içimi ısıtamadım, içim üşüyor ve titriyordu.
ellerim ise gözyaşlarımı silmekle meşguldü, beynim yarınlarımı düşünüyor, kalbim ise halen gözyaşları pompalıyordu, kirli göz yaşlarını..
o gün büyümüştüm ben, o gün koca bir adam olmuştum sanki, kalbimde yarabantları vardı.
dindirmeye çalışıyordum bu amansız kanamayı.
3ncü ya da 4ncü gündü artık hatırlamıyorum. evdeki dolaplardan birisinde bir fotoğrafına rastladım ve doyasıya ağladım, kalbimdeki yarabantlarını çıkartmış ve artık dindirmeyi de bırakmıştım "al ulan al ne halim varsa" gör dedim.
birkaç ay öncesine kadar bakımını üstlendiğimiz çocuklardan birinin, oğlumu gördüğünde bana sorduğu soru sebebiyle beynime acı bir şimşekle çakmış olan iç eritici durum.
anne yokluğu, çok kötü bir şey. üstün hiç kimse tarafından örtülmüyor. zaman senin için artık durmuş. ilerlemiyor, boğazını bir yılan sarmış, bırakmıyor. yemek masasında bir tabak eksik kalıyor. kokusunu özlüyorsun bazen, ama içinde tutuyorsun. kimseyi üzmek istemiyorsun ama kendin üzülüyorsun.
