babasızlıktan daha fazla koyan, annenin;
-kokusundan,
-sıcaklığından,
-tatlı azarlarından,
-merhametinden,
-yemeklerinden,
-burnunun üzerine indirdiği gözlüğüyle örgü örmesinden,
-her gece üzerinizi örtmesinden,
-korumasından,
-tatlı tatlı pembe dizi izlemesinden,
-sizin için hayatını adamasından,
-size ördüğü kazaklardan, patiklerden,
-size beslenme çantası hazırlamasından,
-babanıza karşı sizi korumasından,
-elinizden tutup parka götürmesinden,
-veli toplantısında sizinle gurur duymasından,
-yılsonu gösterilerinde ayağa kalkıp sizi alkışlamasından,
-mezun olurken döktüğü gözyaşlarından,
-saçınızı okşayıp, sizi sakinleştirmesinden,
-oflaya puflaya odanızı toplamasından,
-o iyilik ve güzellik dolu kalbinden mahrum olmaktır.
kısaca; kanatları koparılmış, yere çakılmış bir kuş olmaktır annesizlik.
insanın kendini hep eksik hissetmesi hali,nereye gitse yakasını bırakmayacak bi yalnızlık durumu...koca kalabalıklar içinde savunmasız, hüzünlü dolaşma sebebi...
insanın gerçekten başına gelmedikçe anlayamayacağı durumdur. başkasının başına geldiğinde ise sürekli kendinizi o diğer kişinin yerine koyarsınız ve elinizle allah korusun işareti yaparak tahtaya vurursunuz, evlerden ırak, allah gecinden versiniz dersiniz. dünya yıkılıcak, dipsiz bi kuyu içinde boğulacakmış gibi olur insan. ama başınıza gelince insan her acıya katlanıyo diye diye alışmaya çalışırsınız. keşke torununu görseydi, keşke şu diploma töreninde de bulunsaydı diye iç geçirirsiniz. başınızın, zor anlarınızda hep anneye yaslanacak kısmı boşlukta kalır. ama kader. . .
(bkz: başa gelen çekilir)
(bkz: bugün pamuk kalbimden ayrılma anne)
bazen yanınızdadır ama dokunamazsınız yüreğine. giremezsiniz içine. anneciğim, evladım kelimelerini haykırmasını isterken hep ahmet yemek hazır ayşe sofrayı topla der sadece. gözlerine bakmayalı dizlerine yatmayalı saçınız okşanmayalı o kadar olmuştur ki anne olacak yaşa geldiğinizde ona benzemek korkusundan hayal bile edemezsiniz. içinizde patlayan kaç can kırığı vardır onun duası olmadan desteği olmadan yaşanmış. yıllar sonra gözlerine baktığınızda dudaklarınızdan çıkmamış kelimeler yakar canınızı. annem diyememek anneciğim diyememek. biz bu kadar nasıl uzaklaştık derken aslında hiç yakın olmadığınızı farkedersiniz. demem odur ki sevginin ölçütü yaşanmışlıklar ve bağlılıklardan artar - azalır. bazen bir ölüyü yanınızda olmadığı için özlerken bazen bir dirinin saygıdan yanındaa olursunuz.
Allah gecinden versin denilecek durumdur. Kokusu, konuşması, gülüşü, sırtınızı sıvazlaması, öpüşleri ile karşılıksız seven tek varlıktır. (bkz: ağlarsa anam ağlar.)
bizzat yaşamakta olduğum durum. hayata bir sıfır yenik başlamış oluyorsunuz. kim onun kokusunu sıcaklığını doldurabilirki. kim onun gibi şevkatle sevgiyle yaklaşabilirki yanınıza. yıllar geçsede üzerinden siz koca bir insan olsanızda hep bir tarafınız ezik kalıyor. hep bir tarafınız eksik. yolda yürüken anne çocuk gördüğümde hep içimden bir keşke geçiyor. keşke benim annem olsada bende onun elini tutabilsem , keşke o küçücük çocuk yerinde olabilsem. her anneler gününde herkes annelerinin elini öperken ben mezar taşına dokunurum onlar annelerine sarılırken ben mermeri kucaklarım. ve her bayramda..
onun yokluğunun acısı o kadar derinki bunları satıra dökmekle ifade edmem. küçük bir çocukken onun mezarında hep dua ederdim toprak altından çıksında beni kucaklasın diye.. hep imrenek bakardım arkadaşlarımın annesine.. onu sadece anılarımda düşlerimde rüyalarımda görüyorudum rüyalarımda ona sarılıyordum. yetiyormuydu? tabiki yetmiyordu..
büyüdüm artık şimdi toprak altından çıkıp beni kucakla diye dua etmiyorum.. anne olucağım günü bekliyorum.. anne olup yaşayamadığım herşeyi kendi çocuğuma yaşatmak..
Allah kimseyi böyle bir acıyla erken karşılaştırmasın.
birkaç ay öncesine kadar bakımını üstlendiğimiz çocuklardan birinin, oğlumu gördüğünde bana sorduğu soru sebebiyle beynime acı bir şimşekle çakmış olan iç eritici durum.
hayattaki en acı şey olsa gerek;
bayramda,mezuniyette,işe girmede,işten ayrılmada,evlenme arifesinde,çocuk sahibi olunduğunda ve daha hayat ile ilgili bütün önemli anlarımızda her daim yanında veya arkanda sana destek olan ve bu dünyaya gelme sebeplerimizden birinin yanımızda olamamasıdır.
Bu başlığı gördügümde bile ağlamama sebep olan his..Hiç bir zaman tam olamama..
Annem olsa da;
yine kıyafetlerimi giyse..Söz kzmayacagım
Söz eve erken gelecegım hatta istesen hic bır yere de gıtmem anne..
sana hiç bagırmayacagım sen ne dersen o anne ..
Artık yemeklerde sogan da yıyecegım.. tmm mı ugrastırmayacagım seni..
