Anne yeri geldiğinde bir baba gibi çalışıp çocuğuna bakabiliyorken, baba ne yaparsa yapsın anne şevkatini veremez.
Dip not: babam ben 9 yaşındayken öldü, hep bi baba figürü eksik kaldı bir yanımda, lakin yine de annemin çırpınışlarını azmini görünce bu önermenin yanlış olduğunu düşünüyorum.
Anadolu'da şöyle bir söz vardır; anası olmayanın babası da olmaz. bir şekilde babasız kalan bir ailede istisnalar olsa da genelde anne çoluğu çocuğu derleyip toparlar, aileyi birarada tutmaya çabalar, kolay kolay evlenmez çoluk çocuğun üvey baba elinde huzur bulamayacağını düşünür ki de haklıdır. hem ana hem baba olmayı başarır.
erkek eşini kaybettiğinde çocukları da varsa kolay kolay onlara bakamaz. aileden de bu konuda yardım gelmezse tek çaresi evlenmektir ve kadın kolay kolay üvey evlatlara ısınıp onlara analık edemez, pek çok şey aksar.
bu yüzden katılmadığım önerme. babasız da anasız da kalmak kötüdür fakat anasız kalmak biraz daha kötüdür.
Ben ikisini de kaybettim, önce annemi 3 gün sonra da babamı
"Anneni kaybettik" dediler agladım zırladım sonra sustum, babam hayattaydı koskocaman baba, dağ gibi bişeyin varlığını hissediyosun guven veriyor
"Babanı da kaybettik" diyince dünya başıma yıkıldı, sanki bütün kemiklerimi kırdılar öyle tarifsiz bi acıydı, sesim kısılana kadar bağırdım, gözlerim kuruyana kadar ağladım, en sonunda kendimden geçmişim
Ayıldığımda iki gün geçmiş babamı almışlar götürmüşler gömmüşler hiç birini hatırlamıyorum, kocaman bi yara kaldı içimde
