çok acı bir durumdur. öyle acıdır ki ömür boyunca hissedilecektir. okuldan mezun olursunuz yanınızda değildir, askere giderken helallik alacağınız ananız yanınızda değildir. onu özlediğinizde onu koklayıp sarılamacağınızı bilmek sizi hayata küstür.
hala büyümeye devam ettiğim şu günlerde annesiz hayata devam etmeye çalışmak ağzıma sıçıyor resmen. ona bu kadar bağımlı olduğumu bilmiyordum. insan ölmüş annesini topraktan bile kıskanır mı ? kıskanırmış. toprağa sarılı bedenini öpüp koklamayı çok özledim be annem.
hatırladın mı sabahları seni öperek uyandıran anneni.. babandan, dedenden dayak yiyip yine de sana gülümsemeye çalışan kadını.. o koca oğlandan dayak yediğinde seni herkül gibi gelip koruyan kahramanı.. tüm acılarını başını dizleirne yasladığında unuttuğun sonsuz şefkat dolu ana yüreğini.. ve belki de hiç yüzünü göremden ömrünü, yüreğini yoluna serip sevdiğin o mukaddes varlığı.. ve bir anda o gidince grileşen, kopkoyu hayatını..
ömür boyunca kendi sessiz çığlıkları içinde boğulan, her an ağzındna kaçıverecek bir hıçkırıkla yaşayacak olan insanoğlunun dramıdır "annesizlik" . herhangi bir cümle ya kelimelerle bir tanıma sıkıştırılamayacak kdar hüzün kokan duygudur.
kısacası annesiz büyümek hep yarım bir insan olarak hayatla mücadele etmek demektir.
Geçen gün bir arkadaşla konuştum. Eski bir arkadaş, denk geldik öyle. Biraz psikolog tarzı biridir, anlat dedi sıkıntılarını. ilk önceleri biraz biraz anlattıysam da sonra yaşadığım her şeyi anlattım. 30 yaşına geldim sayılır neden bu kadar yalnız ve hiçbir şeyim yokmuş gibi hissediyorum dedim. Annesiz büyümüşsün dedi, ondandır. Ondan çabuk pes ediyorsun, ondan hala yarım gibi hissediyorsun. Çocukluktan gelen bir şey. O güne kadar hiç farkına varmamıştım. Anne? Bak sen yoksun diyeymiş hepsi. Gelsen olmaz mı? Bence gelmelisin. Oğlunun onca yıldan nasıl biri olduğunu da mı merak etmiyorsun, anlamıyorum ki.
Tarifsiz sadece yaşayan insanların bileceği bir durum. Hiçbirşey o yokluğu gidermiyor..Yaşayana dünyanın en büyük sınavı. Bazen yaşarken nefes alamamak gibi..
