diğer tüm çocukların aksine canımız yandığında yahut bir azar işittiğimizde "anne" diyerek hıçkırmadık. hıçkırdıysak da sesimiz öyle gür çkmadı.
okula yazıldık, yıl sonu karne aldık. diğerleri gibi karneler elimizde koşarak okuldan çıkmadık. o karneyi hep katladık çanta içine tıkıştırdık.
çocuk yaşta hakkında sorulanlara yanıt veremedik. verdiysek de hatırlayamıyorum muhtemelen uydurduk. kimi çocuklar acımasız kimileri çekingen. biz yanıt veremeyince utandık.
başkalarının annelerinin yemeklerini yedik. anne yemekleri güzelmiş öyle öğrendik. yerken aklımıza geldiysen o lokmaları hep zor yuttuk.
büyüdük. büyüdüğümüzü sandık. her şeyi bildiğimize inandık. her yanıldığımızda daha çok afalladık. öğütlerinden mahrum kaldık.
doğruyu öğrenmek için kimi zaman hata yapmamız gerekiyordu. hata etmek sorun değil de sırtımız sıvazlanmıyordu. kendi kendimizi teselli etmeyi öğrendik.
kitaplar okuduk, filmler izledik. ana karakterler bir kenara hep anne rollerini gözlemledik.
düşledik. bir hayalin sonunu getiremiyorsan, gözlerini kapadığında hayal ettiklerin canlanmıyorsa gözünde işin zor, düşlemekten çekindik.
yalnız kaldık. herkes yalnızdır şu hayatta falan filan, annesiz büyüyenler 1-0 yenik başlıyorlar hayata, biz daha çok yalnızdık.
içinde "anne" kelimesi geçen her şarkıda daha çok ağladık.
özlem en iyi bildiğimiz duygulardan oldu daha çocuk yaşta. onun için ileride, hiç kimseye hiç gitmeyecekmiş gibi bağlanmadık. herkese bir açık kapı bıraktık.
anne sevgisinden mahrum kaldık belki de bu yüzden hiçbir zaman yeterince sevildiğimize inanmadık.
kıskanmadık. başkasının annesi bizim annemiz olsaydı diye hiç içimizden geçirmedik ama imrendik. annelerine başkaldıranlara öfkelendik.
paylaşacak milyonlarca şey biriktirdik. biriktirdiklerimiz yüreğimizi yordu çoğu zaman.
büyüdük sonra. aslında çocukken büyüdük. baş ettikçe bunlarla fark etmeden büyüdük.
ne kadar büyüsek de bir yanımız eksik kaldı işte.
anne de olsak günün birinde, bir yaş daha alsak da her sene,
çocuk kaldık bir yerde.
bu yazılanlar aslında ifade etmiyor, edemiyor tam anlamıyla yaşanan, göğüs gerilen zorlukları. annesiz büyüyen çocukların yaşadıkları farklı olsa da özlemleri, eksiklikleri bir inanıyorum buna.
şefkat eksikliğini derinlere kadar hissetmektir; baba, melek de olsa annedeki şefkat bambaşkadır.
babaya karşı idare edecek birinin olmayışıdır mesela. *
eğer üvey anneniz de varsa masalları çok ciddiye almaktır. külkedisi olduğunuzu farzedip sizi bütün dertlerinizden kurtaracak bir prens beklersiniz. masalların gerçek olmadığını sizi üzmeden anlatacak bir anneniz olmamıştır çünkü.
eğer anneyi küçük yaşta kaybettiysen ve hiç tanımıyorsan eve gelen her yabancıya sen benim annemmisin diye sorarsın. hep bir gün gelecek diye beklersin. gelmeyeceğini seni mezarlığa götürdüklerinde anlarsın.
