siz varlığıyla yokluğu bir olan kimselerin çocukları değilsiniz. bir kişi hariç onu anladım.
hayatımın büyük bir kısmını etimden sütümden faydalanarak, ruhumu çürüterek mahveden o iki insanı ilk fırsatta cok uzakta bıraktım.
inancım gereği iyi davranıyorum, öpüyorum ellerinizden diyorum, sohbet ediyorum telefonda. sonra yilda 1 defa bile bulunduğum yere gelmelerini istemiyorum.
ölseler hayatımda duygularım dahil değişen birşey olmaz. benim için çoktan ölmüş insanların cenazesine katılırım.
Toplumun dayattığı bir şey bu. Hatta dayattıkları şeye uymadığında ötekileştirmek için başlık bile açarlar. Aile kutsaldır, her şeyden önce gelir; bu bir kilişedir. Mesela benim için bağımlı olmaktır. Herkesin, ailesini hayatının neresine koyduğuna bağlı. Belki senin için vazgeçilmezlerdir ama benim için olmayabilirler. Hatta bazıları için kaybetmek bir umut bile olabilir. 'Acaba annem babam ölse daha mı iyi olurdu diye düşünmeden edemiyorum' diyip sonra kendini suçlu hissederek bir şeyler geveledi bir arkadaşım benim. Doğru mudur yanlış mıdır düşüncesinde, o değil olay. Bu raddeye kadar gelmiş insanlar da var hayatta onu demek istiyorum. Metalaştırıp sonra insanları cenazede gülüyormuş durumuna düşürmeyin diye şaaaptım. Kimse kazık çakmadı dünyaya öyle çok büyütmeyin ölümü kalımı.
