annesinin öleceğini düşündüğü zaman ağlayan insanın değişik versiyonudur. (bkz: kişi kendinden bilir işi)
annesi ölünce ağlamaz mı insan? ağlar. henüz rastlamadım ağlamayana ama ağlar. dayılarımdan biliyorum. anannem istanbul'da tedavi görüyordu, sonunda hakkı rahmetine kavuşmuştu.. vefatından itibaren dedem, iki dayım, annem ve teyzem anannemin naaşını köye götürmemize kadar beraberdik. annem, teyzem sürekli fenalık halindeyken dayımlar istanbul'dan köye kaldırılan otobüsle, mezarlık işleri, başsağlığı dilemeye gelenlerle ilgilendiler. sabah köye vardığımızda ben de o zamana kadar ağlamıyordum.. anannemin kardeşini görene kadar. hiç öyle bir ağıt duymamıştım. sonra kuzenler felan biz döküldük yaprak gibi. dedemin ve dayımların hala o kadar soğuk, eski hallerini bozmayışı ta ki mezarlığa kadar sürdü. herkes gitti en son biz kaldık yasin okuduk, tam birbirimize sarılıp, başsağlığı dileyecekken 55-60 yaşlarında iki dayım birbirine sarılıp çocuklar gibi ağlaması hayatta gözlerimin önünden gitmez. ama dedem ağlamadı. dedem eve gitti biz köy odasına çıktık. bir süre sonra eve gittiğimizde dedemin ağlamaklı gözlerini gördüm. annemler iyiydi, iyi değildi de fenalık halinde de değillerdi. dedemi sordum. şimdi odadan çıktı dedi. çocuklarının önünde ağlayamamış adam. anadolu adamı.
Belki biyolojik Annesi değildir. Belki biyolojik Annesi Tarafından büyütülmemiştir ve başkası büyümüştür. Bunun sonucunda annesiyle olan ilişkisi sadece bir "yoldan geçen insan" kadardır. Bir çok örnek verilebilir.
