tami tamina gideli 1294.gün bugün ve bugün de yaşgünü canımın.
sanki hiç gitmemişsin gibi.
sanki az sonra gelip başımı okşayacakmışsın gibi.
çok özledim seni bitanem.
mezarini, gecen sene antalya'dan samsun'a getirdigimiz ciceklerle donatmistik. https://galeri.uludagsozluk.com/r/1831036/+
hani senin cok sevdigin.
yoklugun cok zor be annem.
bayramda gelecegim yanina.
çok sık gelemiyorum diye nolur kizma bana.
seni en derin sevgimle kucakliyorum.
doğum günün kutlu olsun.
okulda kimya projesiyle uğraşıyorduk, veli geldi dedi ki, seni müdür yardımcısı çağırıyor.
tamam dedim ve gittim, aynı okulda okuduğum kuzenim ve iki tane akrabam vardı, çok şaşırmıştım ve müdür yardımcısı da bana çok çok iyi davranıyordu halimi hatrımı soruyordu, normalde zerre kadar umursamazdı beni, bu işte bir iş var dedim ve arabaya bindik beni eve götürdüler, eve geldik tam arabadan indim, taziye çadırı kurulmuştu, ben o an anlamıştım, annem kanser hastasıydı, gözlerimden yaşlar dökülmeye başlamıştı, eve geldim ayakkabılarımı çıkardım, beni yalnız bırakın dedim, ağladım baya ağladım, kardeşim geldi onla doya doya ağladım *
çok zor be sözlük, allah kimseye vermesin böyle bir acı...
susun be bi insanin annesinin olmesi hayatini cocuklugunu bitirmek demek anne senin ilk dogdugundan beri goz bebegin gibi bakar digerleri palavradir annelerimizin kiymetini bilelim.
insanın kırıldığı andır, kalbinin kırıldığı, ortadan ikiye kırıldığı andır,
ben çok agresif olmuştum,yaşadığımız sıkıntılara sebep olduğunu düşündüğüm kişileri öldürmek istiyordum onları müsebbib olarak görüyordum,annemden sonra uzun süre uyuttular beni, dayımı elimden zor aldılar kafasını yardım falan,
9 sene geçti sözde, zerre geçmedi zerre, ben orda onu bulduğum günde kaldım, dünya, hayat aktı gitti etrafımdan, ben otomatik pilotta yaşarken aslında orda kaldım, çekyatın başında,
şimdi o evde, o mahallede, o ilçede, hatta o kıtada bile değil bedenim, ama ondan gayrı her şeyim orda,ne babam öldü diye, ne abim öldü diye, yok yok, annem öldü diye...
13 yaşında kaybettim, 29 yaşındayım yeni yeni alışıyorum yokluğuna. Çocukken çok yaramaz bir çocukmuşum. Tüm mahalle illallah edermiş. Annemin gidişinden sonra ise sessiz sakin biri olmuşum. Gençliğim de öyle geçti. Hala da öyleyim. Yakın zamanda babamı kaybettim, nefret ederdim gerçi ondan ama bu kadar etkilemedi. Anne bambaşkaymış. Yeni anlıyorum. Zor bir şey mi, evet öyle. Ama hayat bir şekilde devam ediyor. Nasıl ediyor bilmiyorum ama ediyor 16 yıldır.
baba mı kaybettikten sonra ölümün o kadar uzak olmadığını öğrendim
anneyi kaybetmenin düşüncesi bile korkutuyor beni galiba buna hiçbir zaman hazır olamayacağım.
ne kadar kendinizi hazırlamaya çalışsanız bir gün herkesin öleceğini bilseniz bile.
