Hastane odasındayım. Annem yatakta.
E annem nefes alamıyor.
Karnı çok şişti birşey yapamaz mısınız?
Ya akcigerindeki tümorlerin salgıladığı sıvı?
Onu da halletsek beynindeki tümör?
Peki ya kemik iliğindeki tümörler?
Anneme bir şey yapamaz mısınız?
Nabzı mı? 60lara düsüyor.
Az önce zorlanıyordu nefes alırken şimdi zorlanmıyor.
Nabız 38e düsüyor.
Annemin ellerini öpüyorum. Anne gitme.
Salavat getiriyorum kulağına.
Aslında böyle işlere inanmam.
Ağlıyorum.
Nabız 28 oluyor doktorlar koşuyor.
Kalbi artık atmıyor diyorlar.
Beni alıp bir sedyeye yatırıyorlar.
Annemi alıp soğuk bir yere götürüyorlar.
annenin ölmesi, babanın ölmesi.. kaçınılmaz tabi. insan düşünüyor bunları. öleceğini bilerek yaşayan tek canlı insan. allah ölümün hayırlısını versin diyorum.
gidişinin bugün 4. senesi.
uludağ sözlük ve balık tutmaya sarmasaydım atlatamazdım büyük ihtimalle bu süreci.
titanik ile burada sağa sola bulaştım, aklıma gelen her şeyi yazdım, içimi döktüm, ağladım, zırladım, millete salça oldum.
allah var bir kişi de çıkıp küfür etmedi. çoğu biliyordu bu şekilde davranmamın sebebini.
o dönemde kafamı dağıtmama sebep olan, dolaylı ya da dolaysız bu zor dönemi atlatmama yardım eden, güldüren, düşündüren herkese tekrar teşekkür ederim.
bu sözlükten kopamamın en büyük sebebi budur. kendisi terapim olmuştur.
duygularımı akıttığım, sinirlendiğim, bağırdığım mekandır. içime atsam acısı daha sonra çıkacaktı, atmadım, buraya bulaştım, burayla atlattım.
hani bir uçurumun kıyısına gelip de avazınız çıktığı kadar bağırırsınız ya, hah işte uludağ bu dönem benim için bu uçurumun kenarıdır. sayesinde o uçuruma atlamamışımdır.
annelerinizin kıymetini bilin. yakınınızdaysa sarılın, uzaktaysa bir mesaj atın, arayın, sesini duyun.
geç kalmayın.
böyle bir gecede sormuştum: “bu acıyla nasıl yaşanır?”
bana, “insanın sevdiği biri öldüğünde; içinde 40 mum yanar, her gün bir mum sönermiş, biri hiç sönmez, ölene dek yanarmış” dediler.
bazen insan, soğuk gecelerde, onun mezarda üşüyeceğini düşünüp, daha da üşüyor. biliyorsun, ne kadar saçma olduğunu.. sonra hiç ısınamadan sabah oluyor. ağzın, kupkuru toprak gibi kalıyor; yağmurda. hani konuşmaya çalışsan; dudakların o topraklar gibi dökülüp gidecek.. “neden susuyorsun” diyorlar.. nasıl anlatacaksın?
babam öldüğünde arkamdaki dağ yıkılmıştı. günlerce sırtım kambur gezdim. dik yürüyemedim. ve en çok babamı sevdiğimi annemi o kadar da sevmediğimi zannettim. dünyanın en büyük acısıydı bana kalırsa. sekiz yıl her gün her saat babamı hatırladım. sürekli babasızlığıma ağladım. baba diyen birini duyunca sırtım daha da bir kamburlaştı. ama çoktan yeniden dik yürümeyi öğrenmiştim.*kaderin cilvesine bakın ki 23 ağustosta babamı kaybettim ve ardından sekiz yıl geçti bir gün önce babam bugün ölmüştü diye ağlamışken 24 ağustosta annem öldü. sandım ki ben öldüm. sen hiç öldün mü diye sorsalar evet bir kez, annem öldüğünde, derim hiç tereddüt etmeden.
allah bu acımızı unutturmasın lafı işte o zaman anlam kazandı. babamın yokluğunu, acısını unuttum. hain evlat damgası vurdum kendime. oysa öyle bir acı saplanmıştı ki hayatımın tam ortasına, her şeyi unutturmuştu bana. bu acımı unutmak istemiyorum. hayatım boyunca sadece annemin acısını hissetmek istiyorum. annem de ölünce koca dünyada dımdızlak kaldım. sap gibi. hani yol kenarlarında küçük bir tepecikte tek bir ağaç vardır. genelde kavak ağacıdır bu. işte o kavak ağacı oldum. çınar değil. çınar kadar güçlü, köklü değildim zira. eskiden her şeyim varken kendimi çınar zannederdim. ah o güzel günler.
babamın ölümünü kabullenmiştim. sürekli özlesem de. ölmüştü. doğaldı. oysa on yıldır sürekli annemin bir yerden çıkıp gelmesini bekliyorum. bir seferinde evden yeni çıkmışım, karşıdan bir kadın geliyor, a annem geliyor, eve dönmem lazım, diye telaşla sevindiğimi hatırlıyorum. öldüğü ilk yıl, bir sabah panikle yataktan kalktım, annem yanımda yok. bütün evi aradım. annem yok, annem nereye gitmiş. salonun ortasında dank etti annem çoktan ölmüştü, böğüre böğüre ağladım. ilk yıl komşular benim evden sadece ağlama sesi duydular. çıt çıkaran olmadı.
cenaze boyunca kafamda notlar aldım. bunu da anneme anlatmalıyım, şunu da. cenazene şunlar da geldi bunlar da. sonra sonra komik geldi yaptığım şey. elimde değil ki, ben hala kafamda anneme anlatıyorum ne olup bittiğini. sağken anlatmayıp kendime sakladıklarımı bile ona anlatıyorum.
mümkün olduğunca bahsetmiyorum onlardan. ya da bir yere gitmişler de geri geleceklermiş gibi kısa kısa şeyler anlatıyorum. onları ne kadar özlediğimi farkettirecek şeyler söylememeye özen gösteriyorum. birileri babamdan annemden rahmetli şöyle biriydi diye hayırla bile anacak olsa sinirleniyorum. hatırlatmayın. hiç unutmuyorum ki hatırlatıp hepten bir yetimhane çocuğuna döndürmeyin beni. garip bir savunma mekanizması biliyorum ama bu acıya ben böyle tahammül ediyorum.
eşime, ya gittikçe anneme benziyorum dediğimde, annen nasıl biriydi bilmiyorum ki dedi en sonunda. öyle acı ki bu. haklı nerden bilecek. ben ağaç kovuğundan çıkmış biri gibi yanında duruyorum. annem olsa bu kadar bunalmazdım dediğimde, haklısın deyip susuyor. annemin patlıcan kızartmasını çok özledim diye yediğimiz bir kızartmasnın üzerine yorum yaptığımda sadece şefkatle bakıyor bana. annesiz bir çocuğa başka nasıl bakılır ki. yine eşime ilk hamileliğimde, ölürsen en kısa sürede beni unut ve birine aşık ol ev. çocuğumuza da benden uzun uzun bahsedip durma. mümkün olduğunca çabuk unutsun beni. acı çekmeyin, dediğimi duyan arkadaşlarım kızdılar. yasını tutsunlar, saçmalama. yok efendim kimse yasımı tutmasın. yas tutmak, yaşayamamak demek. hakkımız helal olsun, mekanı cennet olsun, iyi biri dedirtebilmişsem ne ala, yoksa allah affetsin. hatırlayıp hatırlayıp, hiç gelmeyecek birini üzülerek yaşamak çok zor. yaşarken unutulmak üzer insanı. yoksa vasiyetimdir, beni unutunuz.
Geçmeyen sancı.
Keşke bir kere daha öpseydim demenin bitmeyen acısı.
Son kez elini tuttuğunu, ona sarıldığını bilmeden iyileşmesi için gönderdiğin yerden tek başına tabutunu aldığın an.
Çocukluğunu, mutluluğunu, sen üşüme diye üstünü örtmeyip seni saran tek varlığı buz gibi toprağın altına ellerinle bırakmak.
Bir dolu iyi ki’ler.
Ama her saniye keşkeler. Keşke bırakmasaydın, keşke kendine iyi baksaydın. Keşke her saniye yanında olsaydim. Keşke. Keşke. Keşke.
En yakınındaki insanlara bile ağlayamayıp, dik durup onu üzmemeye, yapma dediğini artık gerçekten yapmamak.
Ve bitmeyen, uzayan bomboş geceler.
Üzmeyin. Ben üzmedim. Ama o bile yetmiyormuş anne gidince.
Keşke demeyin. Sevdiğinizi her konuşmanızda söyleyin.
kendimi bu duruma hazır hâle getirmeye çalışıyorum ancak bunu bile başaramıyorum. ya kendimi başka konularda buluyorum yada gözlerimden yaşları silerken kendime geliyorum. annemin ölmesi durumunda vaziyetimi siz düşünün.
bir insanın zenginliği, ailesinin varlığı ile belli olur. eğer bu dünyada ailenize faydanız dokunduysa en zengin kişisiniz ama aileye saygısızlık yaparsanız şu ülkede fakir sayılan insanlar bile size fena basar.
annenizin kıymetini bilin. hatta bu entry'yi okuduktan sonra yanına gidin, arayın seni çok seviyorum annem deyin. Çünkü bunu demek için ilerde fırsatınız olmayabilir.
yaşadığınız dünyanın, algıladığınız çevre ve evrenin bir daha eskisi gibi asla olmayacağını anladığınız andır.
çok şükür ki son 2 3 yılında kendi dünya telaşımı bir kenara bırakıp yanında olabildim.
"Sabrederek mücadeleye devam edenler, başlarına bir musibet, bir belâ geldiği zaman: 'Biz ilâhî kazaya rıza için yaratılmış kullarız. Sonunda yine Allah’ın huzuruna vararak hesaba çekileceğiz' diyenlerdir..." bakara--156
Sanki butun kemiklerin kirilmis gibi hissedersin aglayamassin bile hissizlesirsin donar kalirsin kendine gelirsin 2 gun gecmistir koca dunya basina dokulur yiyemessin icemessin nefes bile alamassin oyle bi kotu duygudur iste
Zaman gectikce sesini unutursun ama en kotusu yuzunu unutmaya baslarsin lanet edersin iste o zaman...
bomboş bir boşluğa düşmenizdir. Üzerinden 16 sene de geçse o boşluk dolmaz. içine atarsın, her şey yolunda gibi yaparsın ama olmaz. kimse anlamaz ne hisettiğini kardeşinden başka. ve kardeşinle de konuşamazsın üzülmesin diye. özlüyorum annem. ışıklarda uyu.
tam 654 gün oldu gideli.
yine dayanamadım, baktım fotoğraflarına.
çok özledim çok.
kimseye anlatamıyorsun işte. niye dinlesinler ki zaten seni. hem hissedebilirler mi ki senin gibi? annesini kaybetmeyen bilemez ki bu duyguyu.
belki senin incitmemek için anliyorum der, üzgünüm der ama asla anlamaz senim hissettiklerini.
sen gittin gideli kendimi dağa, bayıra, denize vurdum.
yoksa cekilmiyor yokluğun.
kimse senin gibi değil işte.
az önce o kemoterapi ertesi peruklu fotoğrafına da baktim.
nasil da yaşam doluymuşsun. ben asla senin gibi mücadele edemezdim ki.
birakirdim kendimi.
inat ettin sen.
şu lanet hastaligina direnip 11 sene daha bizimle oldun.
iyi ki de oldun.
buraya yazıyorum, biraz rahatlıyorum. özür.
özledim.
insanın, ölmeden önceki ölümüdür. Yarınız toprak altında, siz de artık yarım ölüsünüz. Ben ilk değildim, son da olmayacağım bu acıyı çeken. Rabbim bizlere berzahta ve ahirette kavuşmak nasip etsin. Rabbim bizlere sabırlar versin.
beldemiz halkından çok sevilen bir delinin bugün başına gelendir.
yaşamadığım için, ( yaşamakta istemem) etrafımdakilerden gözlemlediğim kadarıyla tarifsiz bir acı.
üstelik annesi ölen kişi öyle bildiğiniz delilerden de değil.
adı zafer.
+ nasılsın zafer?
- bi sigara verirsen daha da iyi olurum.
ya da
+ zafer sigaran var mı?
- alırsan daha da iyi olurum.
yani o mu deli yoksa sen mi anlayamazsın.
velhasıl kelam bugün işe gelirken baktım caminin önünde oturuyor.
+ naber zafer.
- bilmiyorum abi.!
+ ne oldu zafer?
- annem benden razıdır değil mi abi?
gülümsedim. görüşürüz zafer dedim.
üstelemedim, anlamadım. bi kaç zaman sonra bir sela okundu isim verildi ki beynimden kaynar sular döküldü. ölen zaferin annesiydi ve ben ne demek istediğini o an anladım.
annemi aradım konuştuk.
oysa ki sabah kahvaltıda yumurtanın rafadan olma kıvamı hakkında tartışıp çıkmıştım.
dünya bile umrunda olmayan bir adam bu hale gelebiliyorsa vay benim başıma dedim.
belki de annenin değerini yaşarken anlamak çok daha iyidir.
şükürler olsun ki bu gün bunu net bir şekilde anladım.
başın sağolsun zafer.
Allah rahmet eylesin. ben eminim ki annen senden razıdır kardeşim.
