dünyada başa gelebilecek en üzücü olaydır.*
bu acı gerçekle karşılaşma ihtimalinin çok yüksek olduğunu düşünerek, sonradan pişman olmamak ve hep güzel hatıralar hatırlamak isterseniz, annenize gereken saygı ve sevgiyi hayattayken hergün gösterin.
hatta annesi olan herkes bu yazıyı okuduktan sonra annesine kocaman bir öpücük kondurup, onu ne kadar sevdiğini söylesin...
bir limandır dalgalı denizde,
durup dinleneceğiniz.
yanıp sönen deniz feneridir,
zifiri karanlıkta yol gösteren.
semazendir bir eli allaha diğeri allahın kullarına dönük,
karşılık beklemeden her şeyi veren,
bir filozoftur,
anlamasada sizi tam destek, hep destek...
ahhh anacığım sen olmasan
ne bu hayat çekilir, ne de bu hayatın çilesi...
bahar gözlüm,
ateş yürekli,
karadenizin deli dalgası,
dertli çingenem...
annem...
seni çok özlüyorum.
'anne' kelimesi kendi ağzından çıktığında artık yadırgamaya başlamak; arkadaşının evine gittiğinde ebeveynleri 'annenler nasıl' diye sorduğunda suratına 'sana ne bok mu varda soruyorsun' diye haykırmak isteğin halde sadece susmak ve duymamazlıktan gelmek; okulda hocaların tarafından 'annen baban ne iş yapıyor' diye sorulduğunda 'hemşire' deyip hiçbir şey olmamış gibi davranmak; sen bu entry i yazarken baban kitap almak için ekranın önüne geldiğinde üzülmesin diye hemen sayfayı kapatmak; kendini küçük erkek kardeşinin annesi sanmaya başlamak ve dahada kötüsü onunda sana öyleymiş gibi davranmaya başlaması; akşam ne yiyeceğiz sorusunun sana yöneltilmesi; birkaç yıl içinde babanı dangalak karının tekiyle paylaşmaya başlamak; temizlik yapmaktan evden dışarı çıkmaya vakit bulamamaya başlamak ve sonunda temizlik hastası olmak; sevgilinden ayrıldığında babanın dizinde ağlamak ve babanında bunu yadırgamamaya başlaması; regli olduğunda sen ağrıdan bağıra bağıra ağlarken babanında ' ağlama yalvarırım ağlama allahım ben şimdi napacağım bu işlerdende hiç anlamam hem ben hiç regl olmadımki annen olsa bilirdi dayan kızım doktor geliyor' derken salya sümük ağlaması; kardeşin baba dışarı çıkabilirmiyim dediğinde babanın ablana sor cevabını vermesi; baban toplantım var ütülü gömleğim yok bu ne sorumsuzluk diye bağrınırken içinden ama ben sadece 14 yaşındayım ve ütü yapmayı bilmiyorum üstelik benimde formam ütüsüz diye haykırmak; gelinliğini görmek isteyecek biri olmadığından ve seninde gelinlik göstereceğin biri olmadığından düğün istememek; artık üniversiteli olan kardeşinin sana ablacım sende bana derin dondurucuya koyulabilecek hazırla arkadaşlarımın anneleri hep yolluyor ve ben hep onlardan yiyorum ayıp oluyor utanıyorum demesi ve senin bu düşünce yüzünden çıldırıp kardeşim bu duyguyu asla hissetmemeli diye düşünüp 5 kilo köfte, 40 sosyete mantısı yapıp bokunu çıkarmak; bu egonu kardeşin üzerinde tatmin etmiş olduğundan asla bir çocuk istememek; 17 yaşına geldiğinde sarma, börek, çörek vb herşeyi yapabilmen ve 23 yaşında mutfakta harikalar yaratmaya başlaman; kokteyllere babanla gitmek zorunda olmak; anneli şarkı, türkü, şiir vb şeyler duyduğunda acip gıcık olup derhal bulunduğun yeri terk etmek; anne-kız gezmeye, alışverişe, kuaföre, çay içmeye,vb. giden arkadaşlarını kıskanıp durduk yere onlara kötü davranmaya başlamak; şu anda babanın senden çorap istiyor olması; okula kayıt yaptırmaya, yurda yerleşmeye, ev taşımaya, vb tek başına gitmek ve her seferinde bir tuvalet bulup orada bağıra çağıra ağlamak; baban sadece öksürdüğünde bile acaba bişeymi olacak diye saçma panik ataklar yaşamak; son olarak senin artık dünyanın babanın etrafında dönmesi ve ne yaparsa yapsın kimle evlenirse evlensin dünyada en çok onu sevmek, üzerine titremek..................
ve nihayet bu listenin asla son bulmayacağını anlayıp artık yazmaktan vaz geçmektir.
4 yıldır babasız yaşayan biri olarak, o korkunç günlerin misli ile yaşanacağı anlamını taşıyan, en kötü kabusları gördüren durum. keşke böyle bir başlığı açmanın hiçkimsenin aklına gelemeyeceği kadar uzak bir ihtimal olsaydı, fakat ne yazık ki istisnai bir durum olmazsa....Allah herkese gecinden versin.
başlığı okumanız bile sizi alır götürür, iki yıl önceye. aradan kaç yıl geçerse geçsin alışılmayacak durumdur. şu iki satırı yazmak dahi salya sümük hale getirmiştir. zaten hiç unutmamışsınızdır ki. sıkıntılı halinizi rüyasında gören, başınız dahi ağrıdığnda içine doğan ve hemen telefona sarılan bu yüce varlık unutulabilir mi? sizi bırakıp gitmiştir. giderkende vücudunuzun çoğu bölümünüde beraber götürmüştür sanki. hayat hiç zevk vermiyordur. sevincinizi, sıkıntınızı paylaştığınız melek yoktur artık. ancak mezarının başında bunları paylaşırsınız... ve yatarkende allaha yalvarırsınız...anneciğimi çok özledim, rüyama girsin diye. bazen dileğiniz kabul olur. bazende olmaz, özlemeye devam edersiniz...
düşünürken bile gözlerinin dolmasına, tüylerinin diken diken olmasına neden olur. o düşünceyi uzaklaştırmak istersin aklından, mutlu şeyler düşünürsün. annen gelir sonra, sarılır sana. "bi şey yok işte.. o burda.. yanımda" dersin. sonra bi gün yine canın acır, uyuşursun acıdan, bi şey hissetmezsin. gözlerin dolmuş taşmıştır, tüylerin diken diken olmuştur. fark etmezsin bile.. aklına gelmez düşünecek bi şey. kimse de sarılamaz işte sana onun gibi. "bi şey yok" diye teselli edemez kimse seni. biri yoktur çünkü o sırada.. kanın, canın, ruhun yoktur işte...
hayyatta ki en değer verdiğin kişi, seni canından çok seven insan, sana herzaman destek veren, sırdaşın, arkadaşının ölmsidir. Düşünmesi bile çileden çıkartır, yokluğu içini yakar.
dünyanın en büyük acılarından biri. kimisi kutsal bulur ardından bir kelime konuşmaz kimisi şarkılarla yaşatır. o şarkılardan sadece bir tanesi için. sakın rap müzik diye hemen pencereyi kapatmayın unutmayacağınız bir şarkı dinleyeceksiniz.
Dünya bir film,açılır perden. Mutlu son da yok , kaçar hep senden nefret edersin seyircilerden sahnesi gerçek tek oyun ölümdür.
insanca varolmak ancak belli bir olgunluğa erişmiş insanların sevmeyi öğrenebilmesiyle başlar. iki insan birbirini sever ve sevişir. 'insanları dostun bil kardeşin bil kızım, sevginin ürünüdür insan zulmün değil kızım' der ataol behramoğlu. sevginin ürünü olarak salt duygu değilde sevgi yaşamın ta kendisi olarak doğar insan. ve önce kendisini yaradana tapar daha sonra öğretilene belki... parça bütünde anlam kazanır. herkes annesinin bir parçasıdır ki annenin ölmesi bütünün yok olması hissi ile biranda anlamsız yapıverir insanı. nezaman ki her insanın içinde olan tanrı olma arzusu ile* yavaş yavaş kendine gelirsin.
yaşadığımız hayatı borçlu olduğumuz kutsal insanın bir gün ansızın yanınızdan ayrılması kadar kötü bir şey olmasa gerek şu hayatta.evet herkes zamanı gelince ait olduğu yere gidecektir ama bunu kabul etmek ve acıyı dindirmek çok zor olur.boşluğunu doldurmak imkansızdır.yaşayan daha iyi bilir fakat düşününce bile insanı tarifsiz bir üzüntüye sürükler.allah bu acıyı kimseye yaşatmasın,yaşayana sabır versin.tüm annelerimizin ömrü uzun olsun.
düşünmenin bile insanı mahvettiği, dünyadaki en büyük sığınak. tüm hatalardan sonra tekrar ona dönmek. sarılmak ve sadece onun sizi çıkarsız sevmesi, her seferinde anne tarafından uyarılmak buna ragmen anneyi sallamamak;sonucunun annenin dediği gibi çıkması.insanı en çok üzecek durumdur annenin vefatı. allah gecinden versindir.
