sevgi dolu annelerimizin biricik bitkileriyle kurdukları diyalog. diyalog da değil aslında ya. monolog oluyor bu herhalde. gerçi ona sorsanız karşılıklı olduğunu iddia ediyor. neyse ne işte.
evimizin her köşesinde çeşit çeşit menekşeler, böyle büyük yeşil yapraklılar, küçük yeşil yapraklılar falan bulunmaktaydı. adlarını tam olarak bilmiyorum. ama güzellerdi yani. menekşe de aklımda olağanüstü direnciyle kaldı. uzun süre sulanmamasına rağmen sadece onun solmaması duygulandırmıştı beni. gerçi annem şehir dışından gelince çok kızmıştı bana neden onlara bakmadım diye. biz ayda dört kilo vermişiz, hiç ilgilenen, soran yok tabii. o haldeyken, çiçeklerin bana bakması gerekiyordu kanımca. lakin varsa yoksa biricik fotosentez güzelleri. kıskanmamak elde değil.
alayını telef etmem annemi yıldırmamıştı. tekrardan yeni bir bahçe oluşturdu evin içinde. her taraf yemyeşildi. zaten hep yeşildi ama yine de sesimi çıkarmıyordum. ancak sürekli onlarla konuşması canıma tak etmişti artık;
- a benim güzel yavrularım. çiçek mi açmış pembe pembe. oy oy kızım benim, sende mi büyüdün bakim.
+ anne ya onlar senle konuşamazlar. canlı değiller. yani canlılar aslında ama olmaz yani. bunu kabul et artık.
- sen öyle zannet. anlıyorlar beni. o zaman sen de canlı değilsin. hangi soruma cevap veriyorsun. 'anne yemek hazırla' demekten başka ne zaman konuşuyorsun benle.
+ ama ama...
yediğim ayarla anlamıştım neden annemin yıllardır onlarla konuştuğunu. kendisiyle sağlıklı bir şekilde diyalog kuran allah'ın kulu yoktu evde. o da günlük konuşma ihtiyacını bu şekilde karşılıyordu.
dersimi çıkardım tabii. artık bilgisayar başında malak malak takılmaktansa, akşam yemeklerinden sonra oturup annemle sohbet ediyorum. birlikte müzik dinliyoruz. itiraf etmek gerekirse kurban dinlemekte çok zorlandı ilk etapta. sonradan alıştı gerçi. sonuçta kendisi bir uludağ sözlük yazarı annesi. sorumluklarının bilincinde. kültür-sanat noktasında tek tük sıkıntılarımız kaldı şimdi. hafiften diyalog kopukluğu var gibi ama onu da aşıcaz inşallah.
sosyal mesajla bitirmek istiyorum. annelerimizin kıymetini bilelim. hatta herkes şimdi kalkıp, gidip annesini öpsün. yok yok vazgeçtim uyumuştur. rahatsız etmeyin. az düşünceli olun. sabah kalkınca öpün. unutmayın...
nasıl bir psikopat halse artık kadın konuşma ihtiyacını çiçeklerle gidermeye çalışıyor. çok acınası bir durumdur. kadının dudakları arasında sıkışmışlığı çiçeklere dökülürken izleyen insanı nasıl da yaralar.
- aman da benim kızım susamış mı? annesi ona su mu getirmiş? (çiçek manyağı anne)
+ anneee anneciğimmmm...(saf ben) çok saol ama susamamıştım...
- sana değil zaten güzellerime getirdim ben suyu. susadıysan sen kalk al, hizmetçin mi var senin? zaten annem beni bu dünyaya hizmetçi olayım diye mi getirmiş bilmem! her işinizi bana gördürüyorsunuz. yeter ama artık benim de canım var!... (susmaz, gaza geldi)
+ tamam anniş aaa çiçeklerin ne güzel açmış, sula sen sula.
- aman da benim güzel kızlarım beni hiç üzmezmiymiş. mis gibi de kokarmıymışşşş..
bunca yıldır yaşıyorum bir şöyle sevmedin beni uleeynnn. bir gün o çiçekleri kökünden sıyırttırıp atmazsam ahh ahh. çok dertliyim be sözlük... bi de şu "mıymış"la biten kelimeler yok mu? ifrit oluyorum. iki tane kız çocuğu varken gidip çiçeklere de "kızım" diye seslenmiyor mu! neyse anneme karşı kendimi dolduruşa getirmiyim bayram üzeri, eve varınca çiçek yoldurma bana sözlük!
Eğer bir anne aniden çiçeklerle konuşmaya başladıysa muhtemelen menepoza girmiş olabilir. Bu durumda üzerine fazla gitmemek, anlayışlı olmak önemlidir.
