Annem 60 yaşında ve hala çalışıyor. Dükkan işletiyor. Emekli. Öyle dükkan deyip geçmeyin bazen orada temizlik yaptığı için öyle bir hastalanıyor ki. Kapısı olmayan bir dükkan. Kışları sobanın karşısında ısınmaya çalışıyorlar. Aslında sokaktan farksız. En son zatürre oldu da kaç haftada düzelebildi.
1 ay boyunca kullanacak, bitince yine alacağız devam edecek. 1 ay sonunda epeyce toparlarsa hatta ben de kullanmaya başlayacağım şimdiden. Yüzyılın icadı öyle diyeyim.
Annenin ölmesine tercih edilen durum. En azından sesini, gülüşünü duyuyor, sıcaklığıyla güç buluyor, yemeklerine doyuyorsun. Ben 9 sene önce kaybettim hepsini. Şanslı sayın kendinizi, annenize sarılın, onu üzmeyin.
Nitekim babamda öyle annemde 60 yaşını geçtiler. Önceden hatırlarım her sabah annemle bahçe sulardık, TV izlerdik hiç durmazdı anca bir şeyler yapardı yapma derdim ama yapardı kendini yıprattı hep, şimdi artık yaşlandı hastalıklar başladı zaten çok sıkıntı çekti etti hayat çok ilginç. Allah yardımcıları olsun ikisinin de. Allah yokluklarını göstermesin. Şimdi anneannem gibi kanser teşhisi koyma ihtimalleri var inşallah olmaz. Bakalım sonuç bekliyoruz zaten onu da yalan söylüyor eve gidip evrak kürek karıştırıp görüyorum. Belki de geliyim diye yapıyor bilmiyorum
Bazen geceleri düşünüyorum nerde eski annem babam diye hiç durmadan çalışan anne ve baba. Ne bok yersek yiyelim hep babamdan saklayan annem var hala öyledir.
Çocuk gibi oluyorlar. ilginiz alakanız sevginiz yedi yirmi dört onlarda olsun istiyorlar. Kötü anlamda olmasa da duygusal olarak sizi manipüle etmek istiyorlar. Yaşlılıktan ileri gelen hastalıkları sizin bam teliniz diyelim. Artık hep oraya çalışıyorlar. Ciddiyim. hain evlat Ökkeş olarak annemi bu konuda uyardım. Sürekli oram ağrıyor buram ağrıyor, bugün halsizdim, hiçbir şey yapmak içimden gelmedi gibi şeyler söyleyince bana ben mutsuz ve huzursuz oluyorum; işime gücüme hayatıma konsantre olamıyorum dedim. kendimi aciz hissettiğim için hasta gibi oluyorum bana bunu yapma dedim. Daha az yapıyor.
zaman akıp geçerken, beni en çok hüzünlendiren detaylardan biri. ne vakit birkaç yıl ötesinde bir hayal kursam, acaba annem aramızda olur mu diye düşünür, hüzünlenirim.
kaç baharı kaldı, kaç yazı.
babaannem gibi ömrümün son deminde bizi unutup tanımayacak hale mi gelir,
anneannem gibi son yılları hastanelerde sürünerek mi geçer.
düşünüp korkmamak elde değil.
yarın annemin doğum günü.
kıraç'ın senden başka şarkısını dinleyip hüzünleneceğim. sonra ona bir çiçek göndereceğim.
bu yaşıma kadar tüm ameliyatlarımda hep o bana bakardı, 8 gün sandalye üstünde uyumadan beklediği de oldu, iki gün sonra bu kez kendi girecek ağır bir ameliyata. yanında da olamayacağım üstelik. üzüldüğümü belli etmeyeyim diye içime attım haftasonu kalbim sıkıştı. sorduğunda da kendi hastalıklarımı kafama takıyorum o yüzden dedim, aslında onu taktığım için oldu.
ben annemi hiç yorulmaz sanırdım. anneler de yoruluyormuş. onu azıcık bir iş yapınca yorulup soluk soluğa kalınca görmek hayata karşı cesaretimi kırıyor.
Gözyaşlarım kipriklerimde, annem görmesin diye akıtamıyorum… son yıllarda sağlığı iyice geriledi. Bilmem kaçınci kez yine acildeyiz ve korktuğum oldu… akciger intihaplanması.
Her defasında daha uzun sürüyor daha zor atlatıyor.
GüNden güne annemin yaşlandıgını görmek, sesinde, görüntüsünde, hareketlerinde ve söylediklerinde bunu farketmek içimde tarifsiz bir burukluk oluşturuyor.
Yine de beterin beteri var, hamd olsun bu halimize…Rabbim sevdiklerimizin acılarını göstermesin.
görüntü olarak olsun, huyları davranışları olsun annenin yaşlandığını görmek aşırı üzüyor. eskiden yapabildiği şeyleri şimdi yapamaması, gözlerinin etrafındaki çizgilerin iyice belirginleşmesi gibi şeyleri görmek insanı çok kötü hissettiriyor gerçekten. istemiyorum.
