değerli kardeşlerim hemen bir sosyal mesaj verelim ki misyonumuzu ıskalamamış olalım:
cennet, annelerin ayaklarının altındadır.
illa yemekle kısıtlama. kurabiye olur, kek olur, artık ne olursa. herkesin bir favori yemeği vardır ya. misal her anne ömründe en az bir defa "bizim oğlan zeytinyağlı dolmaya bayılır. hele ben yapmışsam". işte bu ayar kaçması özellikle favori yemekte olursa çok daha sıkıntı olur.
yemeğe oturma aşamasında zaten anneniz konuya girer:
- ya bu sefer pirinç lapa oldu sanki biraz.
+ yav ne alakası var anne. mis olmuştur o mis. sen bana dolu bi kap ver. onarlı yirmişerli koy da yumulam. (ulan bi çeneni tut)
- oğlum bi tadına baksaydın. içime sinmedi bu sefer.
+ annem ver sen. ver de gömeyim şu tencereyi. ne kadar kötü olabilir ki!
ne kadar kötü olabilir he? ne kadar? hocam şöyle söyleyeyim dolmaya tövbe edersin. aha işte o kadar.
ama anneyi de üzmek olmaz. o lapa pirinçten olmai kabaktan oyma dolmayı yemek zorunda hissedersin kendini. yetmez ama! madem bi bok yedin sonuna kadar götürmelisin.
+ anne yarın öğle arasına da bi şey yapma ha. dolmayı şaaparım ben.
