Yaşanılan olaya göre değişiklik gösterebilir. Şahsi olarak sarsıcıdır. "Öğrenmek" olduğu için daha büsbütün sarsıcıdır. Olayı sonradan öğrenirsiniz yaşınız küçükse babayla yaşanmaya başlanır. Hele baba da başka kadınla evlenmiş ve baskıcı, dayak uygulmayı uygun gören bir babaysa olay çıkılmaz bir hal alır.
bizzat kendi rüyamda yaşadığım olaydır. rüyanın üzerinden seneler geçmesine rağmen, halen daha ilk gün tazeliğinde beynimin bir köşesinde durur.
yüreğinize ağır bir yük biner, ne söylenecek bir şey vardır, nede yapılabilecek bir şey. o kötü olayın ardından yavaş yavaş fiziksel görünümü silinmeye başlar aklınızdan. olayın üzerine senelerde eklenince küçük bir hayal hatırlamanıza yardımcı olur onu, gözleriniz dolar tutamazsınız kendinizi. işte o zaman anlıyorsunuz ki sizi hayata bağlamak için ne kadar gerekli bir kişilik olduğunu. annelerimizin hiçbir zaman emeğini ödeyemeyiz. yapmamız gereken tek şey onları üzmemektir.
en korktuğum şeydir bu. anne; kişinin hayatında en özel, en önemli, en değerli insandır.
onsuz olmak; her gün onun ''hadi uyan kızım/oğlum artık'' diye uyandırma çabasını, ''ya anne yaa 5dakika daha'' diye tepki vermenizi, onun elleriyle yaptığı yemekleri tatmayı, durmadan söylenip durmasını, alışveriş yapma sevdasını, güldüğü şeyleri özlersiniz..
yatağına, mutfağa, kıyafetlerine bakıp onu görürsünüz.
iştahınız kaçar.. onun elinden çıkmayan yemeği yemek istemezsiniz..
hiçbir sevginin anne sevgisi kadar büyük olmayacağını sadece anne olduğunda değil; kaybedince de öğrenirsiniz.
annesini-babasını kaybeden yazarların başı sağ olsun..
o an onu duyduğunuzda oracıkta sizinde ölmenizdir. kimse anlıyorum diyemez,der ama asla anlayamaz. yaşamayan nasıl bilebilir ki? ah anneler varya anneler... yeri gelir çok kızar onu kırarız ama onun öldüğünü aklımıza bile getirmek istemeyiz. şu an bu başlığı görünce gözlerim doldu yemin ederim. hayat çok kısa,anne sadece bir tanedir.anı yaşamak gerekir... bu hepimiz için geçerli. ''öldü'' diye haberi gelen biz de olabiliriz bir gün,kimbilir.
insanın hayatı boyunca yaşayabileceği en büyük acılardan biridir anneyi kaybetmek. Bunu öğrendiği an insan yıkılır, dünyası mahvolur, hayata küser bir anda. Ama ölenle ölünmez diye bir laf vardır vakti gelince bu acı hafifler tabi ama hiç bir zaman annenin yokluğu başka bir şey ile doldurulamaz.
Annenin ölmesi ya da babanın ölmesi anlatılmaz yaşanır denen duygulardandır. Çünkü o duygular yazıya dökülemez, her kelime kifayetsiz kalır. Zaten onları anlatmaya da hiçbir kelime yetmez, ya da kelimelerin gücü o ağırlığı kaldırmaya yetmez.
Ama insan yapısı, o duyguya da alışıyor ve sonuçta hayat devam ediyor .
Not: anne babamızın değerini yaşarken bilelim ve bulunduğumuz anın tadını çıkaralım , insan dünyaya bir kere geliyor.
eğer bir de durum annenin vefat etmesi değil de annenin vefat ettiğini "öğrenmek" ise daha çok koyar. anne nasıl ölmüş olursa olsun insan, son zamanlarında onun yanında olamadığı için kendini suçlar ve sırf bundan ötürü daha ağır bir üzüntü yaşar. çok kötüdür çok..
dünya'da değeri asla kıyaslanamayacak kadar çok olan bir insanın vefat haberini duymaktır, çok acı olsa gerek. söylenildiği gibi yaşanmadan öğrenilmez, kimse de erken yaşta öğrenmesin.
hiçkimse anlayamaz seni. çünkü herkes acısını kendince yasar, hiçkimse seni gibi üzülemez, o senin parçandır çünkü ya da sen onun parçası. nasıl anlasınlar ki seni.
