neden diye sorgulatır. anneler de bıraktılar bu işleri artık. evlendirme programlarından başka bir şeye baktıkları yok. önceden çok yapardı örgü işlerini. misal otururduk. ansızın gelir karnımıza şiş dayardı. noluyor demeye kalmadan ''kımıldama'' derdi. elleri yukarı kaldırırdık. koltuk altından başlar kuyruk sokumuna kadar aldığı beden ölçüsüyle kış bitmeden en az 2 tane güzel, sıcak tutan, yünlü boğazlı kazaklar örerdi. giyerdik mis gibi. üşümezdik. soğuk tatlı gelirdi. kazağın kokusu zaten günlerce üzerimizden çıkarmamamız için yegane sebeplerdendi. şimdi ne giysem üşüyorum arkadaş. giydiğim kazakların, montların felan hiç hükmü yok. soğuk içime işliyor. üşüdüğüm zaman da aklıma geliyor bu eksiklik. iyi hatırlıyorum annemin ördüğü kazakları nerdeyse herkes nerden aldın diye sorardı. desenlerini ve örgüsünü inceleyen teyzeler. temaşa ile bakan arkadaşlarım vardı. kendimi psikolojik olarak da çok iyi hissederdim, bir yakışıklılık hissi verirdi onları giyince. şimdi bir mağazadan aldığım kazağı giyince depresyona giriyorum nerdeyse. gerçi olayı biraz da sobaların hayatımızdan çıkmasına bağlıyorum ama yine de annenin, annelerin bir an önce bu kazak olaylarına girmesi lazım. bu kış bitmeden giysem çok güzel olur. bu kadar üşümem, soğuğun ve hayatın biraz daha tadı olur.
