ben toplamaktan bıktım sen dağıtmaktan bıkmadın. ben gel demekten bıktım sen dur demekten bıkmadın. ben yat demekten bıktım sen dolanmaktan bıkmadın. ben ....
2-3 saattir o kadar çok şey söyledi ki sözlük, delirmek üzereyim.
Cevap vermek gibi bir huyum da yoktur.
Rahatsız olduğumu anlasın diye yüzüne bile bakmıyorum o konuşurken, hıhı yapıyorum ancak.
Of anne, sen de konuşmayı sevme.
insanı deli eder.
Bir şeye sinirlendi mi taramalı tüfek gibi konuşmaya başlıyor, susmuyor bir de.
Bence her annede üfürükçü hoca olma potansiyeli var, nefesleri çok kuvvetli.
Çokça yaşadığım, cevap vermemin sonuç vermemesi üzerine sadece dinleyip sustuğum durum. Sakin bi anında tane tane izah edince aslında kabulleniyolar. Ama vazgeçmiyorlar. Farkında olduklarını da bilirler. Bir çeşit deşarj olma yolu onlar için. Ama bazı zamanlar terlik yemeyi tercih ederim.
Her gün aynı şey oluyor. Şükür deyip dayanıyoruz ama bugün kardeşim spora giderken dedi ki allah sana sabır versin ben kaçıp kurtulcam şimdi sen dinle ben gelene kadar. Kendisi olsa şimdi salona annem seni çağırıyor diye atar zorla dinletirdim ama yok. Neyse bulgur pilavımı alıp boş odada duvarın yanına geçtim şimdi biraz enerji toplamam lazım bu depresyonun kaçıncı leveli acaba.
işte bunlar kendilerni böyle şarj edebiliyorlar.ya babamız ne yapsın. verirken bile car car öterler.en azından gelen elektrik faturalarını hatırlatırlar.baba iğdiş o anda.
