Garip durum. Bir de o çocuk olmak vardır. istenmediğini bile bile büyüklerinin zoruyla bir ortama dahil olmak ve sanki bu senin suçunmuş gibi ezilip büzülmek. Bu yüzden de giderek garipleşmek ve içine kapanmak falan. Tam tersi etkide yaratabilir tabii. Çocuk olayın farkında değilse mesela, istendiğini sanıp mutlu olabilir, sosyalleşebilir.
Ben mi? Ben ikisi de değildim. Oyun dahi oynamazdım ben, öyle sıkıcı, asosyal bir çocuktum.
çocukken hemen herkesin başına gelen can sıkıcı talimat.
oyunun en tatlı yerindeyken annenin, hiç sevmediğiniz, uyumsuz geri zekalı çocuğu elinden tutup "hadi burakı da aranıza alın ama çok ayıp bak" demesidir.
"yeeaa annee yeeaaa" dediğinizde kaşlar çatılır, işaret parmağı sallanır, "bu çocuğu başımızdan alıp oynatmazsanız eve dönünce bak neler yapıyorum" bakışı fırlatılır.
mecburen aranıza alıp oynatırsınız. oyundan da bi bok anlaşılmaz o saatten sonra.
