anneyle arada şöyle bir diyalog geçmesine sebep olur:
j: jülyen
a: anne
j- ya ne diycem ben bu herife şimdi?
a- nası ne diycen?
j- enişte mi diycem? babalık mı diycem? ne diycem
a- adını söylesen?
j- ayıp olma mı?
a- sonuna bi de abi eklersin?
j- saçma olmaz mı?
a- ne bilim be? doğaçlama yap
j- of benim dertli başım
kız çocuk için normal karşılanabilir ama erkek çocuk için normal karşılanamaz be en azından benim açımdan öyle benim yanımda lavuğun bitanesi aşkımlı cicimli sevgilimli konuşcak he adamın anasını sikerim çok net o benim anama iş koyuyorsa bende onun koyarım ulan tamam sakinim .
annem babamla ayrıldığında kadıncağıza başka birinin lafını bile ettirmiyordum. o olgunluğa sahip değildim. sonra o kadınlığını unutup sadece "anne" oldu. bazen bunu düşünüp kendimi suçluyorum. bencillik edip annelerin insan olduğunu unutuyoruz. çok kötü.
baba ile ayrılmışlarsa sorun değildir. babanın sevgilisi olunca ses etmiyorsan anneye de saygı duyacaksın genç. emin ol annen de babanla evlenirken onunla yaşlanacağını ümit ederek evlenmiştir. ama hayatın hazırladığı sürprizleri kim bilebilirdi ki.
Elbette garip bir durum fakat babamla kesinkes ayrı veya allah korusun babamın başına bişey geldiyse ve artık yoksa belli bir çerçeve de onay vereceğim bir durumdur. Bir insanın hayatını kısıtlayarak ona bencillik etmek ne derece doğru sorgulanır.
