Her kadın ilk çocuğunun en azından birinin kız olmasını ister. Hep onu süsleyeceği, giydireceği, saçlarını yapacağı, beraber alışverişe gideceği, koluna takıp kahve içip fal bakacağı, dedikodu yapıp, 5 çayı için beraber börek açabileceği bir kız evlat ister. Kendi gerçekleştiremediklerini, ailenin yaptığı baskıdan tamamen istediklerini yapamadıklarını kızının yapmasını ister.
Bu kız küçükken iyi hoştur da biraz büyüdüğünde annenin maaşının çoğu onun kıyafetlerine, makyajına, kuaförüne, gezip tozmasına gidecektir. Anne fedakar olup kendinden çok ona alacaktır. Fizik olarak da o daha genç olacağından, çıtır halleri anneye batabilir. Kötü anlamda bir kıskanma olmasa da imrenme olabilir.
Tamam ya bu kadar sevimlileştirmeye gerek yok. Benden daha çok harcayıp, benden daha genç ve güzel olacaksa, kıyafetlerimizi, ayakkabılarımızı paylaşmak zorunda kalacaksak bir de babası onu benden daha çok sevecekse bi de o babasını benden daha çok sevecekse banane istemiyorum. Büyüyünce evlatlık vericem.
öyle saçma şey mi olur. evlat ki annenin canından parçadır. ne biliyim bir elin bir kolun neyse anne için de evlat ruhudur nefesidir kıskanmak da neymiş. anne olmadan da anlaşılabilecek bir durum hiç değildir. geçiniz.
