Bu başka bir şey 100 kere silip tekrar yazdığım şu satırları ve kelimeleir toplayıp yazmak için defalarca uğraştım artık yorgun değilim olduğum hali tanımlayacak kelime bulamıyorum annem kanser hemde 3. evrenin sonu sadece yazmak için yazıyorum insani bir eylem ya dayanımıyor insan dışarda herkes beni duygusuz sansın annem bile ama yapacak bir şeyim yok ona durumu hissettiremem yarabbim ne büyük bir acı dayanamıyorum artık.
Baba ablayla telefonda konuşurken, ablanın "baba annem kanser" demesiyle öğrenmiştim ben. Zaten o sırada aileye hiç uğramamış ve hep filmlerden bildiğimiz kanser birkaç defa tekrarlanıyor kendiliğinden kulaklarınızda. Kabullenmeme yolunu seçtim bir süre, ama en iyisinin kabullenmek ve çabalamak olduğunu anladım. Herkes yatardı, yine herkes yatağında ağlardı. Sonra o da geçti.
Ben şimdi de unutmayı seçmişim sanırım. Ama eğer yaşayan varsa yalnız olmadığını öğrenmesi adına bir katkım varsa, biraz daha iyi hissedecekse ben de Mutlu olurum. Annem çok şükür iyi, ama tabii ki çoğu kanser hastası gibi sürekli risk altında. Umarım bu yazıyı hiç kimse yalnız olmadığını bilmek için okumaz; ama her zaman umut var. Kendinizi bırakmayın, destek olun anneciğinize.
Tanım: yaşanabilecek en büyük imtihanlardan biridir.
Anneyi bilmem de babayı biliyorum. Çok ufak olduğum için de kanser ne diye kendi kendime sormuşumdur mutlaka. Sorunun cevabını bulmam çok uzun sürmedi. Öldüren bi şey olduğunu mezarın başında salak salak mezara bakarken anladım. Unutmadığım, unutmayacağım bi' olaydır.
Bu benim basima 2006 yilinda universitedeyken gelmisti. Dunya basima yikildi. Kardesim daha 8 yasinda. Ona mi yaniyim kendime mi. Hic dusunmemisim ki annemsiz naparim. Her şey için b plani yapmayi aliskanlik haline getiren ben bu konuda eli kolu bagli aptala donmus oturuyordum. Aglamak mi? Sustum mu bir gece sanki. Dunya bir yana annem bir yana bunu bir kere daha anladim.
Sonra mi... yendi annem illet hastaligi. Cok iyi simdi. Allah benim omurlerimden de ona versin. Cunku o olmazsa ipi kopan tesbih gibi dagilir gideriz hepimiz.
3 yıl önce . öyle boktan bir gündü ki anlatamam. sonuçları aldık ve kanser olduğunu öğrendik. (hani çayı karıştırırken bir damla çay damlar yanarsınız ya hah işte tam öyle bir şey) işte o yanmayı tüm vücudumda yaşadım. sonra dizlerim tutmadı birden. boğazım o kadar düğümlenmişti ki at vardı sanki at! hissizleştim birden duyularım kapandı. ama o an annem bana göz yaşlarıyla bakıyordu. birden kendime geldim ve gittim yanına, iyice sarıldım atlatacaz bu illeti güçlü ol ben yanındayım dedim. iyi ki varsın dedi. halbuki boğazımda hala at vardı ve hiç iyi değildim ama inandı bana güçlü olduğumuza.
bu olayı düşünmek bile insanı üzerken gerçekleşmesinde ne yaparım bilmiyorum. lakin kanserde en büyük tedavi yöntemi mutluluk olduğundan , bende mutlu gibi davranırım . Annem iyi olsun da...
Hak Tealadan verilmişse ölüm yapacak bir şey yok. Annemin kanser olduğunu öğrenmiş olsam her evlat gibi ben de yıkılırdım hatta kendi canımı feda eder annemi yaşatmak için sonuna kadar mücadele ederdim. Diyorum ya elimizde ne yazık ki bir şey gelmiyor.
En kötü anında yanında olan gerektiğinde babana karşı arka alan birini kaybetmek çok acı bir şey Allah kimseye böylesine acı vermesin. Vermesin işte. Keşke annelerin hepsi ölümsüz olabilse. Son sözümü bir atasözüyle noktalamak istiyorum. "Ana gibi yar vatan gibi diyar olmaz. "
Sene 2006,lise biteli 5 sene olmuş, nick bulamayan adam 5 senedir aynı dershane de üniversiteyi kazanmanın yollarını aramaktadır.. aynı zaman da istanbul'un belli başlı gece club'lerin de pr lık (bkz: public relations) hizmeti vermektedir..
anne ve ev ahalisi bu duruma çok üzülmekle beraber, oğullarına yani bana söz geçirememekte, artık herşey rolantiye alınmış,herşey olacağına bırakılmıştır..
bir sabaha karşı işten gelinmiş ve alkolünde verdiği tesirle hemen yatılmıştır.. öğlene doğru telefon çalar, karşıda ki ses babamdır..
b: oğlum ne yapıyorsun..?
nba: uyuyorum baba geç geldim..
b: hadi uyan babaannenlere gel, önemli bir konu hakkında konuşmamız lazım..
nba: baba,akşam konuşsak olmaz mı..? çok uykum var..?
b: oğlum,annenle ilgili..
nba: tamam çıkıyorum evden..
o zamanlar evimiz beşiktaş'taydı. babaannemler ise üsküdar'da oturuyorlardı.. o yüzden yarım saat içerisinde gitmiştim babaannemlere..
eve gittiğim de herkes suskundu,bir tek babam anneme ''bunu da atlatacağız hiç merak etme'' diyordu.. annem de ufak bir tebessümle inşallah diyordu.. ama gözünden dökülen damlaları görebiliyordum.. noluyor yahu nedir bu surat ifadeleriniz dediğim de, babam geç otur dedi, hemen yanlarına oturdum annem elimi tuttu,oğlum sana söyleyemedik,biz babanla 2 gündür hastaneye gidiyoruz kontrol için,sonuçlar bugün belli oldu, gögüs kanseriymişim annecim dedi...
adeta bütün dünya, bütün evren durmuştu o an,sadece kulaklarım da gögüs kanseriymişim annecim lafı yankılanıyordu.. hiç birşey diyemedim, sımsıkı sarıldım ağladık.. sana söz veriyorum atlatacağız dedim o'na.. biliyorum dedi..
o gün tüm çalıştığım gece clublerine telefon açtım,belli bir süre çalışamayacağımı söyledim,durumu anlattım,saolsun hepsi gereken desteği verdiler.. ertesi hafta annem ameliyata girdi,erken teşhis olduğu için gögsünü almadılar,sadece kitleyi aldılar.. başarılı bir ameliyat geçirmişti kendisi.. hepimiz çok sevinmiştik..
1 hafta sonra hastaneden çıkarıldı annem ben de anneme içimden verdiğim sözü tutacaktım,bu sene üniversiteyi kazanacaktım.. azimle sıçan duvarı deler misali, özel bir üniversitenin %75 burslu bölümünü kazandım.. ve anneme hiç birşey söylemeden gittim kayıt oldum. gereken masrafları da evvelden çalışıp kazandığım birikmişlerden karşıladım,karşılayacaktım..
anneme öğrenci belgemi gösterdiğim de, allah bana senin gibi hayırlı bir evlat verdi,şükürler olsun.. bana o ameliyat masasında ki kazandığım yaşamdan daha güzel bir hediye verdin dedi..
aradan seneler geçti.. ben üniversiteden mezun oldum,annem hastalığı atlattı,babam emekli oldu,kız kardeşim üniversiteye başladı.. mutlu ve huzurluyuz..
ve ben şunu anladım ki bu hayatta en önemli şey sağlık, gerisi fasa fiso.. heleki hasta olan annenizse..
annem hep benim herşeyimdi, ve biz bu hastalığı sevgimizle yendik..
yaşadığınız bütün acıların, bütün sıkıntıların ne kadar basit ve anlamsız olduğunu, hayattan şikayet etmenin ne kadar çocukca olduğunu anladığınız, hatta hayatın zorla kafanıza dank dank diye vura vura öğrettiği andır. en zoru da iyileşme süreci boyunca hergün gizli gizli ağlarken, annenizin yanında gülümsemek, espriler yapıp kahkaha atmaktır. ben annemden kankaseri olduğunu duydumduğumdan beri yastığımı gözyaşlarımla ıslatmadan uyuyamıyorum... ama biliyorum ki annem bu hastalığı yenecek, ona güveniyorum.
annemin 5. kez kanser olduğunu öğrendiğim andan farksız bir etkidir. kanserin asla bitmeyen bir musibet olduğunu bilen herkes için dünyanın bir anda patlamasından daha korkutucu, üzücü durumdur. annemin kanserden ölmesi ve onu ölü görmek ise beynimin infilak etme aşamasıdır. annedir, bir şekilde onunla yürür bütün işler derken morga giden yorgun bir beden görmeye kendini alıştırmaktır annenin kanser olduğunu öğrenmek.
