Ortada olduğundan kaldırdığı eşyayı lazım olup da sorulduğunda nereye kaldırdığını unutan anne şeklidir.
-Anne anahtarlarım nerede?
-Nereye bıraktıysan oradadır!
-Anne şu anda tam olarak bıraktığım noktadayım ama yok.
-Oradadır.
-Yahu orası neresi? Burada yok nerede bu anahtar?
-Nereye koymuştun?
-Aynanın önüne.
-Oraya anahtar mı konur?
-Nereye konur anne?
-Odana koysana, masanın üstüne!
-Anne sen anlaşmak istemiyorsun değil mi!?
-Neden?
-Yahu anahtarlarımın yerini söylesen de ben de evden çıkabilsem artık ve bu konuda burada kapansa?
-Ne biiyim ben kaldırdım bir yere ama...
-He aynanın önüne koymak çok mantıksız ama evin en ücra köşesine saklamak çok mantıklı!
-Aman be, dokunmam bir daha hiçbir şeyine merak etme!
-Ah nerede o güzel günler *
(bkz: benim annem canım annem)
gerçek yerine koyulmuştur esasın da eşyalar. fakat daha önce hiç bu yolu denemediğinizden çorabınız yerde olmayınca kayboldu sanılması ve anneye sorarak tekrar ona kavuşulması durumudur.
ahh ahh zebralı bir çift çorap almıştım 10 tl verip. almış kaldırmış ve yerini de unutmuş. bütün kışı o çorabı arayarak geçirdim. bütün kışta laf soktum ama gaza gelipte bulamadı caanım çorabı.
ara ki bulasın! anne her gün fazla mesai yaptığı için neyin nerde olduğunu unutur. alternatif çözüm: siz siz olun kendinize ait eşyalarınızı odanızda bırakın ve odanızı da sadece siz toplayın.
genellikle oda temizliğinden sonra başa gelen durumdur.
anne kişisi çocuğun düzeni olan dağınık görüntüyü bir türlü anlayamadı için olur tüm bunlar.
benim odamın dağınık görüntüsüne aldanma anneciğim. her şeyin yeri belli orada. telefonum yastığımın altında, temiz çoraplarım yatağın altında, kirli çoraplarım da o küçük komidinimsi şeyin önünde*... hee bi de o yastığı düzeltip durma, ben onu "u" şekline getirmek için çok uğraşıyorum.
