[anket diyecek olan ilk yazar arkadaşım: başlık sınırı ayrı, sulu beyinle başlık uydurma çabası ayrı sıktı canımı. bir de sen sıkma...]
analar... bizim analarımız... yemeyip yediren, giymeyip giydiren, icabında kızan ve hatta kimi eylemleriyle ağzımıza da sıçan analarımız... bizim için çok önemli olan kıymetli evrak, mektup ya da bir eşya... analarımızın gözünde atılması gereken bir kağıt parçası, lüzumsuz yer kaplayan sikindirik şeylerden ibaret olabilmektedir.
misalen, ertesi gün vergi dairesine ibraz etmek üzere masana koyduğun bir dekontu sırf "masada duruyor öyleyse tam çöpe atılmalık" nazarıyla hareket eden bünye cumburlop çöpe atabilir. hatta "yavrum çöpçü gelmeden çöpü dışarı çıkar" deyip kendi ellerinle dekontu ebediyete göndermeni bile sağlayabilir.
sen sabahleyin unutmayasın diye üstüne koyduğun masada aradığın evrakı annene sorduğunda "koyduğun yerdedir kör gibi bakma" ilgisizliğinde bir cevap da alabilirsin. sonra anacığının çöpe attığını anlayınca gidip saatlerce bankadan yenisini çıkarttırmak zorunda da kalabilirsin. bir de üstüne "sen de ortada bırakmasaydın hayvan herif" şeklinde azarını da yiyebilirsin. başlıkta anlatılmak istenen işte bu ıstıraptır.
olabilir yani bunlar. yani oldu. götümden çıkan tazyikli alevle koşturmaktan anam ağladı..... nah ağladı. misafirliğe gitti hiçbir şey olmamış gibi. peki bu ilk miydi? elbette değildi. peki son muydu? nah sondu...
2008 kpss giriş belgesi . lan ara ara bulamadık hafız anam demezmi "ben onu eski deyü yırtıp attıydım" diye . gittik son gün güç bela yenisini çıkarttırdık.
fransa'ya gönderilecek otomobil çizimlerinin olduğu klasör. lan tek tek bulup atsan gam yemem. koca dosya halinde bir şeyi sen nasıl atarsın. tasarım hayallerimiz bitti tabi. mühendisliğe talim amınaçi.
anneye hayati gibi gelmeyen nesnelerdir. kız arkadaşının peçeteden yaptığı gülün hayati önem taşıdığını anne nerden bilsindir. onca şey birikip ev çöp yığınına mı dönsündür. *
